by “บูม—”
เสียงฟ้าร้องสีดำดังกึกก้องท่ามกลางเมฆสีเทาตะกั่ว และตัวเรือ “หลงเซียง” ก็เหมือนใบไม้ที่ร่วงหล่นในสายลม ซัดสาดอย่างรุนแรงในคลื่นที่โหมกระหน่ำ
น้ำที่สะสมบนดาดฟ้าผสมกับเศษน้ำแข็งที่แตกกระจายและถูกลมแรงพัดไปทั่วจนไปโดนเกราะของทหารและเกิดเสียงดังกรอบแกรบ
เหวินซิงจับเสาไว้แน่น เสื้อคลุมผ้าไหมของเขาเปียกน้ำทะเลแล้ว แต่เขายังคงหลังตรง
เขาจ้องมองไปยังโครงร่างของเกาะที่อยู่ตรงหน้าเขาที่ค่อยๆ ชัดเจนขึ้น คิ้วที่ขมวดเข้าหากันในตอนแรกก็คลายลงอย่างกะทันหัน และแสงสว่างอันร้อนแรงก็พุ่งออกมาในดวงตาของเขา
“ฝ่าบาท! เกาะเผิงไหล! สำเร็จแล้ว!” เฉียนจิน พ่อบ้านที่อยู่ข้างๆ รู้สึกตื่นเต้นมากจนเสียงสั่น
แม้แต่พ่อบ้านชราผู้ชาญฉลาดคนนี้ก็ไม่สามารถซ่อนความสุขของเขาได้ในขณะนี้
หลังจากล่องเรือมาไกลโดยทนกับการโจมตีของสัตว์ประหลาดทะเลถึงสามระลอกและหลงทางถึงสองครั้ง ในที่สุดทีมของพวกเขาก็พบเกาะนางฟ้าในตำนานจากความสิ้นหวัง
ทหารชั้นยอดต่างพากันวิ่งขึ้นไปบนดาดฟ้า มองดูแผ่นดินที่อยู่ไกลออกไปซึ่งปกคลุมไปด้วยแสงของพระอาทิตย์ตกดิน และโห่ร้องแสดงความยินดีที่ถูกเก็บกดไว้เป็นเวลานาน
บางคนไม่สนใจลมแรงและเอื้อมมือไปสัมผัสแสงแดดที่ส่องผ่านช่องว่างของเมฆ เหมือนกับว่าจะคว้าความหวังที่ได้มาอย่างยากลำบากนี้ไว้ในมือ
เมื่อเรือ “หลงเซียง” เคลื่อนเข้าใกล้ชายฝั่งอย่างช้าๆ เหวินซิงก็เป็นคนแรกที่ก้าวเท้าลงสู่ชายหาด
ทรายนุ่มละมุน สัมผัสอุ่นละมุน แผ่กระจายจากพื้นรองเท้าบู๊ตของเขา แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับความหนาวเย็นที่เขาเคยสัมผัสบนเรือ เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ อากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของหญ้าและต้นไม้ และกลิ่นชื้นๆ ของลมทะเล ทำให้หัวใจเขารู้สึกสดชื่น
“เป็นสถานที่ที่สวยงามจริงๆ” ทหารคนหนึ่งอดถอนหายใจไม่ได้
เกาะเผิงไหลที่อยู่ตรงหน้าเราเป็นไปตามที่หนังสือโบราณได้กล่าวไว้ทุกประการ: “สี่ฤดูเหมือนฤดูใบไม้ผลิ ดอกไม้สีขาวบานสะพรั่งเสมอ”
ดอกไม้และพืชแปลกตาจำนวนมหาศาลกระจายตัวไปตามชายหาด กลีบดอกสีชมพูพลิ้วไหวเหมือนปีกผีเสื้อ เถาวัลย์สีม่วงพันรอบต้นไม้โบราณสูงตระหง่าน กิ่งก้านเต็มไปด้วยผลไม้ใสราวกับคริสตัล แวววาวอย่างน่าหลงใหลในแสงแดด
ภูเขาที่อยู่ไกลออกไปถูกปกคลุมไปด้วยเมฆและหมอก เสียงน้ำไหลเอื่อยๆ ดังมาจากภูเขา บางครั้งก็ได้ยินเสียงนกหลากสีบินผ่าน ทิ้งเสียงเจื้อยแจ้วไว้เบื้องหลัง
เหวินซิงเดินเล่นท่ามกลางดอกไม้ ปลายนิ้วของเขาเกือบจะสัมผัสดอกไม้สีแดงอันงดงาม
กลีบดอกเป็นชั้นๆ เหมือนไหม และมีหยดน้ำค้างใสๆ กลิ้งไปมาในเกสรตัวผู้ ดูสวยงามและไม่เป็นอันตราย
“ฝ่าบาท! ไม่นะ!”
ทันใดนั้น เฉียนจินก็ก้าวออกมา จับข้อมือของเหวินซิงไว้ แล้วพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “มีบางอย่างผิดปกติกับดอกไม้และต้นไม้บนเกาะนี้ ทุกคนถอยออกไป และอย่าแตะต้องสิ่งใดโดยไม่ได้รับอนุญาต!”
เหวินซิงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง แล้วมองเฉียนจินด้วยความสับสน “ลุงเฉียน ทำไมท่านถึงประหม่านักนะ ดอกไม้และต้นไม้พวกนี้ดูไม่แปลกเลย พวกมันส่งพลังวิญญาณออกมาด้วย”
ทหารคนอื่นๆ ก็หยุดเช่นกัน ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความสับสน
ในมุมมองของพวกเขา ทะเลดอกไม้แห่งนี้เป็นสัญลักษณ์ของดินแดนแห่งเทพนิยายอย่างชัดเจน จะมีอันตรายได้อย่างไรล่ะ?
เฉียนจินไม่ได้อธิบายอะไร เขาก้มลงหยิบหินขนาดเท่ากำปั้นจากชายหาดขึ้นมา ยกแขนขึ้น แล้วโยนมันไปทางดอกไม้สีแดง
“แป๊บ!”
ทันทีที่หินสัมผัสกลีบดอกไม้ ฉากที่น่าอัศจรรย์ก็เกิดขึ้น
ดอกไม้สีแดงที่ดูบอบบางนั้น จู่ๆ ก็ผลิบานออกมาพร้อมกับเสียง “ฟึดฟัด” กลีบดอกก็ม้วนงอขึ้นทันที เผยให้เห็นปากที่เต็มไปด้วยหนามเปื้อนเลือด เขี้ยวแหลมคมฉายแสงเย็นเฉียบ ก่อนจะกลืนหินลงไปทันที
มีเสียงดังกรอบแกรบ และหินก็ถูกกัดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย และผงก็ร่วงลงมาจากฐาน
ทุกคนถอยกลับไปด้วยความกลัว ใบหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน
สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นคือเมื่อดอกไม้นี้เคลื่อนไหว ดอกไม้และพืชรอบๆ ก็ตอบสนองด้วย
หนามพิษเล็กๆ โผล่พ้นกลีบดอกสีชมพู เถาวัลย์สีม่วงบิดตัวไปมาในอากาศราวกับงูพิษ แม้แต่เฟิร์นที่ดูเหมือนจะเชื่องเพียงไม่กี่ต้นก็หุบใบลงอย่างกะทันหัน ดักจับผีเสื้อที่เกาะอยู่บนใบไว้แน่น ครู่หนึ่ง ใบก็ค่อยๆ แตกออก และผีเสื้อก็หายไปนานแล้ว เหลือเพียงน้ำสีแดงเข้มเพียงไม่กี่หยด
“นี่… นี่มันพืชกินแมลง! แถมยังมีเต็มแปลงเลยด้วย!” ทหารคนหนึ่งดูตกใจมาก
เหงื่อเย็นผุดขึ้นบนหลังของเหวินซิงทันที และความตื่นเต้นที่เขาเพิ่งรู้สึกก็หายไป
เขาจ้องมองดอกไม้ตรงหน้าซึ่งดูสวยงามแต่แท้จริงแล้วกลับมีเจตนาที่จะฆ่าฟัน และรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อยในหัวใจ
หาก Qian Jin ไม่หยุดเขาไว้ทัน เขาคงทำลาย “ขนม” ของดอกไม้และพืชแปลกๆ นี้ไปแล้วด้วยการสัมผัสเพียงครั้งเดียว
“ลุงเฉียน ขอบคุณท่านมาก” เฮ่อเหวินซิงสูดหายใจเข้าลึก พยายามสงบสติอารมณ์ แล้วหันไปพูดกับเหล่าทหารอย่างเคร่งขรึม “ฟังนะ! ต่อไปนี้ทุกคนต้องอยู่ใกล้ชิดกับทีม และห้ามแตะต้องสิ่งใด ๆ บนเกาะโดยไม่ได้รับอนุญาต แม้แต่ใบไม้หรือผลไม้สักชิ้น! ใครกล้าฝ่าฝืนคำสั่งจะถูกลงโทษตามกฎหมายทหาร!”
ทหารพยักหน้าทีละคนโดยไม่มีร่องรอยความเกียจคร้านบนใบหน้า
พวกเขากำอาวุธแน่น จ้องมองดอกไม้และพืชรอบข้างอย่างระแวดระวัง และแม้แต่การหายใจของพวกเขาก็ยังระมัดระวังมากขึ้น
เฉียนจินเดินเข้ามาหาเหวินซิงพลางกล่าวเสียงเบาว่า “ฝ่าบาท เกาะเผิงไหลแห่งนี้อาจดูเหมือนสวรรค์ แต่ความจริงแล้วกลับเต็มไปด้วยอันตราย ข้าเคยเห็นบันทึกในหนังสือโบราณว่าเกาะอมตะบางแห่งแฝงตัวเป็นทัศนียภาพอันงดงาม แต่แท้จริงแล้วกลับเต็มไปด้วยพิษร้ายแรงและกับดัก เราต้องระมัดระวังอย่างยิ่งในทุกย่างก้าวที่ก้าวเดิน”
เหวินซิงพยักหน้าและมองข้ามป่าที่มีหมอกข้างหน้า
เขารู้ว่าการค้นหายาอายุวัฒนะเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น และแปลงพืชกินคนที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นเพียง “คำเตือน” แรกที่เกาะเผิงไหลส่งถึงพวกเขา