by ทุกคนมองไปทางที่เขาชี้ และเห็นหลุมขนาดใหญ่บนหน้าผาน้ำแข็งเบื้องหน้า หลุมนั้นปกคลุมด้วยชั้นน้ำแข็งหนาทึบ แต่มองเห็นแสงจางๆ ส่องมาจากหลุมนั้น
“ในที่สุดเราก็มาถึงที่นี่!” ความรู้สึกดีใจฉายชัดในดวงตาของหลี่กวงหลง และเขารีบเดินไปที่ทางเข้าถ้ำ
ทุกคนเดินตามหลี่กวงหลงไปจนถึงปากถ้ำ ทางเข้าถ้ำสูงประมาณสามเมตร กว้างสองเมตร ภายในมืดสนิท มองเห็นเพียงแสงริบหรี่เบื้องหน้า
มู่หรงเสว่หยิบไฟแช็กออกมาจากอกของเธอ จุดไฟแล้วส่งให้หลี่กวงหลง
หลี่ กวงหลงหยิบไม้จุดไฟและเป็นคนแรกที่รีบวิ่งเข้าไปในทางเดิน
ทางเดินกว้างขวาง พื้นดินเรียบ และผนังฝังแร่ธาตุเรืองแสงที่ช่วยส่องสว่างทางเดิน
ฝูงชนเดินช้าๆ ไปตามทางเดิน ทางเดินนั้นเงียบมาก ได้ยินเพียงเสียงฝีเท้าและเสียงหายใจ
หลังจากผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง แสงสว่างข้างหน้าก็สว่างขึ้นเรื่อยๆ และได้ยินเสียงนกร้องเบาๆ
“เราเกือบจะถึงแล้ว!” มู่หรงเสว่ตะโกนอย่างตื่นเต้น
หลังจากนั้นไม่นาน ทุกคนก็ออกจากทางเดินได้ในที่สุด
ทันทีที่พวกเขาเดินออกจากทางเดิน ทุกคนก็ตกตะลึง
สิ่งที่ฉันเห็นอยู่ตรงหน้าไม่ใช่โลกแห่งน้ำแข็งและหิมะอีกต่อไป แต่เป็นโลกแห่งดอกไม้ฤดูใบไม้ผลิ
ดอกไม้เป็นกระจุกใหญ่บานสะพรั่งบนพื้นหญ้า หลากสีสันและแข่งขันกันเพื่อความสวยงาม พร้อมทั้งส่งกลิ่นหอมฟุ้ง
ไกลออกไปคือเนินเขาเขียวขจีที่ปกคลุมไปด้วยต้นไม้เขียวขจี ภูเขาถูกปกคลุมไปด้วยเมฆหมอก ทำให้ดูราวกับดินแดนแห่งเทพนิยาย
ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าสดใส แสงอาทิตย์ส่องประกายเจิดจ้า แสงแดดอุ่นๆ สาดส่องลงมาบนร่างกาย บรรเทาความหนาวเย็นและความเหนื่อยล้าที่ผ่านมานานหลายวัน
นกกำลังร้องเพลงอย่างมีความสุขอยู่บนกิ่งไม้ ผีเสื้อกำลังเต้นรำท่ามกลางดอกไม้ ลำธารกำลังมีน้ำไหลรินและพื้นน้ำก็ใส และปลาในน้ำก็กำลังว่ายน้ำอย่างมีความสุข
“นี่…นี่คือ ‘โลก’ เหรอเนี่ย สวยจริงๆ!” ทหารคนหนึ่งอดอุทานไม่ได้ ดวงตาเต็มไปด้วยความตกตะลึง
หลี่กวงหลงมองดูทิวทัศน์อันงดงามเบื้องหน้าเขา หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึก
หลังจากผ่านความยากลำบากและอันตรายมากมาย ในที่สุดพวกเขาก็หนีออกจากโลกแห่งน้ำแข็งและหิมะและมาถึงสถานที่ที่เหมือนสวรรค์แห่งนี้
เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ อากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นดอกไม้และหญ้า ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายและมีความสุข
“ในที่สุดเราก็มาถึงแล้ว” มู่หรงเสว่เผยรอยยิ้มที่หายไปนานบนใบหน้า “ต่อไป เราอาจพบเบาะแสของน้ำยาวิเศษได้”
หลี่ กวงหลงพยักหน้า ดวงตาของเขามีประกายแห่งความคาดหวัง
เขารู้ว่าแม้ว่าพวกเขาจะหนีออกมาจากโลกแห่งน้ำแข็งและหิมะได้ แต่เส้นทางในการค้นหายาอายุวัฒนะยังคงอีกยาวไกล และอาจมีสิ่งท้าทายอื่นๆ รอพวกเขาอยู่ข้างหน้า
หลังจากพักผ่อนเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง หลี่กวงหลงและคณะของเขาก็ออกเดินทางอีกครั้ง
หากเปรียบเทียบกับโลกที่เป็นน้ำแข็งและหิมะ ดอกไม้ฤดูใบไม้ผลิที่บานสะพรั่งไปทั่วโลกย่อมทำให้ผู้คนรู้สึกผ่อนคลายอย่างแน่นอน
ตลอดการเดินทางทุกคนได้ดื่มด่ำกับทัศนียภาพอันสวยงาม
ใต้ฝ่าเท้าของฉันมีหญ้าสีเขียวอ่อนๆ ดอกไม้สวยงามอยู่ข้างๆ เสียงนกร้องที่สดชื่น และเสียงน้ำไหลเอื่อยๆ ของลำธารในหู มันช่างแตกต่างจากดินแดนน้ำแข็งและหิมะในอดีตอย่างสิ้นเชิง
หลังจากผ่านไปประมาณครึ่งวัน ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากด้านหน้าทันที
หัวใจของหลี่กวงหลงบีบรัด และเขาส่งสัญญาณให้ทุกคนหยุดและมองไปยังทิศทางของเสียงอย่างระมัดระวัง
Murong Xue และ Wan Zhong ตั้งท่าป้องกันทันที โดยวางมือบนอาวุธที่เอว
ในไม่ช้าก็มีคนกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวให้เห็น
ผู้นำกลุ่มคือชายคนหนึ่งในชุดรัดรูป ใบหน้าหล่อเหลา แฝงไปด้วยความเย่อหยิ่งระหว่างคิ้ว องค์ชายสาม หลี่จวินถัง!
“พี่ชายคนที่สามเหรอ?!”
หลังจากเห็นผู้นำ หลี่กวงหลงก็อดไม่ได้ที่จะดูประหลาดใจ
เขาไม่คาดหวังว่าจะได้พบคนรู้จักที่นี่
ไม่เพียงแต่หลี่ กวงหลงเท่านั้น หลี่ จวินถังก็ประหลาดใจเช่นกัน
เขาอยู่บนเกาะเผิงไหลมาหลายวันแล้ว และได้พบเจอกับเรื่องแปลกๆ มากมาย แต่โชคร้ายที่เขายังไม่พบที่อยู่ของน้ำอมฤต
ตอนนี้ที่ฉันได้พบพี่ชายคนที่สองของฉันที่นี่ ฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
“พี่ชายคนที่สอง! ฉันไม่คิดว่าจะได้พบคุณที่นี่!”
หลังจากเกิดอาการมึนงงไปครู่หนึ่ง หลี่จวินถังก็เดินไปหาหลี่กวงหลงอย่างรวดเร็วพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้าของเขา
หลี่กวงหลงก็เก็บการป้องกันของเขาลงเช่นกัน รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏบนใบหน้าของเขา และก้าวไปข้างหน้าเพื่อมองตาหลี่จวินถัง: “พี่สาม ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ หวังว่าเจ้าจะสบายดีนะ!”
“พี่สอง ทั้งคุณและผมมาที่นี่เพื่อต่อชีวิตคุณพ่อของเรา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าการเดินทางมันยากลำบาก ในเมื่อเราบังเอิญได้พบกัน ทำไมเราไม่เดินทางด้วยกันล่ะ จะได้ดูแลกันและกัน” หลี่จวินถังกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
“นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันหมายถึง”
หลี่ กวงหลงยิ้มและพยักหน้า มองไปด้านหลังหลี่ จวินถัง
แม้ว่าอีกฝ่ายยังมีทหารรักษาการณ์มากกว่าสิบนาย แต่พวกเขาทั้งหมดดูเหนื่อยล้าและได้รับบาดเจ็บหลายคน
ดูเหมือนว่าเขาจะประสบกับอันตรายมากมาย
แม้ว่าทั้งสองฝ่ายจะเป็นคู่แข่งกัน แต่พวกเขาก็ยังสามารถร่วมมือกันและเอาชนะความยากลำบากได้ก่อนที่จะพบยาอายุวัฒนะ
ในส่วนของการค้นหาน้ำยาอายุวัฒนะนั้น ขึ้นอยู่กับว่าใครมีวิธีที่ทรงพลังมากกว่ากัน
อย่างไรก็ตามที่นี่ไม่มีใครอาศัยอยู่ ดังนั้นโลกภายนอกจึงไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น
แม้ว่าจะมีคนตายไปบ้างเล็กน้อย ข่าวก็จะไม่แพร่กระจาย
“พี่รอง ข้าสงสัยว่าท่านอยู่บนเกาะนี้มากี่วันแล้ว ได้อะไรเพิ่มขึ้นบ้าง?” หลี่จวินถังถามอย่างไม่แน่ใจ
“ฉันอยู่บนเกาะมาสามวันแล้ว และนอกเหนือจากสภาพแวดล้อมที่เลวร้ายแล้ว ฉันก็ไม่ได้ติดอะไรมาเลย”
หลี่กวงหลงส่ายหัวแล้วถามว่า “แล้วท่านล่ะ ศิษย์พี่สาม ท่านรู้ไหมว่ายาอายุวัฒนะอยู่ที่ไหน?”