by ลมแรงพัดพาอนุภาคหิมะราวกับกรวดแหลมคม กระแทกใบหน้าของหลี่กวงหลงอย่างแรง เขาจับแขนทหารที่อยู่ข้างๆ ไว้แน่น ข้อนิ้วของเขาซีดเผือดเพราะแรงปะทะ
เสื้อคลุมสีดำของนักรบเปียกโชกไปด้วยหิมะมาเนิ่นนาน ผืนผ้าเย็นแนบติดผิวกาย และความหนาวเย็นแทรกซึมผ่านรูพรุนเข้าสู่กระดูก
เขาเงยหน้าขึ้นมองและมองเห็นเพียงเลือนรางว่ามีคนเพียงไม่กี่คนอยู่รอบๆ ตัวเขาท่ามกลางหิมะสีขาวโพลน ทหารที่เพิ่งถูกลมแรงพัดพาไปนั้น ไม่มีเวลาแม้แต่จะร้องขอความช่วยเหลือ ก่อนที่เขาจะหายลับไปในสายลมและหิมะ ทิ้งไว้เพียงร่องรอยที่ถูกหิมะปกคลุมอย่างรวดเร็ว
“นี่!” เสียงของมู่หรงเสว่สั่นไหวไปตามแรงลม เขาหยิบห่อหนังสัตว์ที่ปาตูให้มาไว้ในอ้อมแขน กอดมันไว้แนบแน่นที่อก อีกมือหนึ่งคลำหาหินน้ำแข็งที่ยื่นออกมา “มีถ้ำน้ำแข็งอยู่ตรงนี้! เราหลบภัยที่นั่นได้สักพัก!”
หลี่กวงหลงรู้สึกยินดีและรีบเรียกทหารที่เหลือให้ตามไป
ทุกคนสนับสนุนซึ่งกันและกันและเคลื่อนตัวไปทางด้านของ Murong Xue โดยก้าวเข้าไปลึกหนึ่งก้าวและก้าวเข้าไปตื้นหนึ่งก้าว
ทุกย่างก้าวล้วนยากลำบาก หิมะสูงถึงต้นขา ถ้าไม่ระวัง คุณอาจตกลงไปในหิมะอ่อนๆ และต้องอาศัยความช่วยเหลือจากเพื่อนร่วมทาง
แขนข้างหนึ่งของวันถูกทหารจับไว้แน่น เลือดที่ไหลซึมออกมาจากบาดแผลที่หลังทำให้เสื้อคลุมของเขากลายเป็นสีแดงก่ำและควบแน่นกลายเป็นน้ำแข็งสีแดงเข้มท่ามกลางสายลมและหิมะ ทุกย่างก้าวที่เขาก้าวไปนั้นเจ็บปวดจนเหงื่อเย็นผุดขึ้นบนหน้าผาก แต่เขาก็ยังคงกัดฟันและพยายามต่อไป และบางครั้งเขาก็พูดเตือนคนรอบข้างให้ใส่ใจกับเท้าของตัวเอง
เมื่อพวกเขามาถึงถ้ำน้ำแข็งในที่สุด พวกเขาก็พบว่าถ้ำนั้นไม่ได้ใหญ่โตมากนัก และสามารถรองรับคนได้มากกว่าสิบคนเท่านั้น
หลี่กวงหลงเป็นคนแรกที่เข้าไปข้างใน จากนั้นก็หันหลังกลับและดึงทหารที่อยู่ข้างหลังเขาเข้าไปทีละคน ทันทีที่ทหารคนสุดท้ายเข้าไปในถ้ำน้ำแข็ง ลูกบอลหิมะขนาดมหึมาก็พุ่งเข้าใส่ปากถ้ำน้ำแข็ง ปิดกั้นทางเข้าถ้ำเกือบทั้งหมดในทันที เหลือเพียงช่องว่างแคบๆ ให้หายใจ
ภายในถ้ำน้ำแข็งค่อนข้างอบอุ่น และทุกคนนั่งอยู่บนพื้น หายใจหอบ
มู่หรงเสว่เปิดห่อหนังสัตว์อย่างระมัดระวัง นอกจากเนื้อแห้งและสมุนไพรสำหรับให้ความอบอุ่นแล้ว ยังมีแผนที่วาดไว้บนหนังสัตว์ด้วย
เส้นทางถูกทำเครื่องหมายไว้เป็นสีแดงบนแผนที่ จุดเริ่มต้นคือหุบเขาเสว่หยา และจุดสิ้นสุดคือ “䜥界”
ยังมีสัญลักษณ์แปลกๆ สองสามอันวาดไว้ตรงกลาง เหมือนเครื่องหมายบางอย่าง
“นี่น่าจะเป็นเส้นทางออกจากโลกน้ำแข็งและหิมะ” มู่หรงเสว่ชี้ไปที่ “หลี่เจี๋ย” บนแผนที่ ดวงตาของเธอมีประกายแห่งความตื่นเต้น “บาตูไม่ได้โกหกพวกเราจริงๆ!”
หลี่กวงหลงโน้มตัวลงมองแผนที่อย่างละเอียด เขาเห็นว่ามีจุดอันตรายหลายแห่งที่ถูกทำเครื่องหมายไว้บนเส้นทาง รวมถึง “เขตรอยร้าวน้ำแข็ง” “รังจิ้งจอกหิมะ” และลวดลายสัตว์ประหลาดขนาดใหญ่สีดำ มีคำว่า “ถิ่นที่อยู่มังกรน้ำแข็ง” เขียนอยู่ข้างๆ
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนว่าการเดินทางข้างหน้าจะยังคงอันตรายอยู่
ทุกคนพักผ่อนในถ้ำน้ำแข็งเป็นเวลาสองชั่วโมง และพายุหิมะก็ค่อยๆ ลดลง
มู่หรงเสว่แจกเนื้อแห้งให้ทุกคน พร้อมกับปรุงยาสมุนไพรแก้หวัด หลังจากทุกคนดื่มแล้ว ร่างกายก็ค่อยๆ อบอุ่นขึ้น ความเหนื่อยล้าก็บรรเทาลงอย่างมาก
“ถึงเวลาออกเดินทางแล้ว เราควรข้ามผ่านรอยแยกน้ำแข็งข้างหน้าโดยเร็วที่สุด ก่อนที่พายุหิมะจะหยุด” หลี่กวงหลงลุกขึ้นยืน ตบหิมะออกจากตัว ดวงตามุ่งมั่นแน่วแน่
ทุกคนลุกขึ้นและเดินตาม Murong Xue ออกจากถ้ำน้ำแข็ง
ลมและหิมะข้างนอกสงบลงมากแล้ว ท้องฟ้ายังคงมืดครึ้ม แต่ฉันยังมองเห็นถนนข้างหน้าได้อย่างชัดเจน
พวกเขาเดินมุ่งหน้าไปยังรอยแตกของน้ำแข็งตามคำแนะนำบนแผนที่
หลังจากเดินไปได้ประมาณหนึ่งชั่วโมง เราก็เห็นรอยแยกน้ำแข็งขนาดใหญ่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเรา
รอยแตกร้าวนั้นตัดกันเป็นชั้นๆ ไร้ก้นบึ้ง มองเห็นเพียงทางเข้าอันมืดมิด ลมหนาวพัดผ่านรอยแตกร้าว ส่งเสียงหวีดร้อง “วู้ฮู” ดังไปทั่วจนผู้คนสะดุ้ง
รอยแตกร้าวเชื่อมต่อกันด้วยสะพานน้ำแข็งแคบๆ ซึ่งมีพื้นผิวเรียบและอาจตกลงไปในรอยแตกได้ง่ายหากไม่ระมัดระวัง
“ทุกคนระวังตัวด้วย ไปทีละคนแล้วคว้าเชือกที่อยู่ข้างๆ คุณ” มู่หรงเสว่หยิบเชือกที่เตรียมไว้นานแล้วออกจากห่อ ผูกปลายด้านหนึ่งไว้กับหินน้ำแข็งที่อยู่ข้างๆ เธอ แล้วส่งปลายอีกด้านหนึ่งให้หลี่กวงหลง
หลี่ กวงหลงคว้าเชือกและเป็นคนแรกที่ก้าวขึ้นไปบนสะพานน้ำแข็ง
สะพานน้ำแข็งแคบพอให้คนเดินผ่านได้แค่คนเดียว เขาขยับเท้าอย่างระมัดระวัง น้ำแข็งใต้เท้าของเขาส่งเสียง “กรอบแกรบ” เป็นระยะๆ ราวกับว่ามันจะแตกได้ทุกเมื่อ
เขากลั้นหายใจ จ้องมองไปข้างหน้าอย่างตั้งใจ แล้วเดินช้าๆ ไปข้างหน้าทีละก้าว ทหารที่อยู่ข้างหลังเดินตามติดมาอย่างเหนียวแน่น มือทั้งสองข้างจับเชือกไว้แน่น ไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อย
ในขณะนี้ ทหารที่เดินอยู่ตรงกลางลื่นล้ม และร่างกายของเขาเอียงไปทางรอยแตกทันที
“ช่วยด้วย!” ทหารร้องออกมา
หัวใจของหลี่กวงหลงบีบรัด เขาจึงรีบหันตัวกลับและเอื้อมมือไปดึงเขา แต่ก็สายเกินไปแล้ว
ทหารอีกคนที่อยู่ข้างๆ เขาตอบสนองอย่างรวดเร็ว จับแขนเขา และทั้งสองก็ดึงเขากลับมารวมกัน
ทหารคนนั้นหน้าซีดด้วยความกลัวและทรุดตัวลงบนสะพานน้ำแข็ง ไม่สามารถฟื้นขึ้นมาได้เป็นเวลานาน
ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับพนักงานทุกคนที่จะผ่านโซนน้ำแข็งแตก และทุกคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
การเดินทางที่เหลือค่อนข้างราบรื่น พวกเขาหลีกเลี่ยงถ้ำจิ้งจอกหิมะและถิ่นที่อยู่ของมังกรน้ำแข็ง ทำตามคำแนะนำบนแผนที่ พวกเขาเดินบนหิมะและน้ำแข็งเป็นเวลาสามวันสามคืน
ตลอดสามวันสามคืนนี้ ทุกคนกินเนื้อแห้งที่บาตูส่งมาให้และดื่มน้ำหิมะละลาย พวกเขาเดินฝ่าลมหนาวในตอนกลางวัน และหาที่กำบังเพื่อกางเต็นท์ชั่วคราวสำหรับพักผ่อนในตอนกลางคืน
ทหารทุกคนเหนื่อยล้า ใบหน้าของพวกเขามีรอยผุกร่อน และเกราะของพวกเขาก็ปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง แต่ไม่มีใครบ่น เพราะพวกเขารู้ว่าตราบใดที่พวกเขายังคงสู้ต่อไป พวกเขาก็จะสามารถออกจากโลกแห่งน้ำแข็งและหิมะแห่งนี้ได้
ในตอนเย็นของวันที่สาม มู่หรงเสว่หยุดกะทันหัน ชี้ไปข้างหน้าและตะโกนอย่างตื่นเต้นว่า “ดูสิ! ข้างหน้าคือทางเดินลึกลับที่ทำเครื่องหมายไว้บนแผนที่!”