by ประติมากรรมน้ำแข็งเปล่งประกายเย็นยะเยือกในสายลมเย็น และใบหน้าของทหารที่ถูกแช่แข็งอยู่ในผลึกน้ำแข็งดูน่าเกลียดน่ากลัว ราวกับว่าพวกเขายังคงบอกเล่าถึงความเจ็บปวดแสนสาหัสที่พวกเขารู้สึกก่อนที่จะถูกแช่แข็ง
หลี่ กวงหลงจ้องมองประติมากรรมน้ำแข็ง ลูกกระเดือกของเขากลิ้งไปมาสองสามครั้ง และเขาบังคับตัวเองให้ระงับความสั่นไหวในหัวใจเอาไว้
เขายกมือขึ้นลูบแขนที่ยังแข็งอยู่ ผิวบริเวณที่หมอกเพิ่งผ่านไปยังคงเป็นสีม่วงอมฟ้าอ่อนๆ และความหนาวเย็นดูเหมือนจะซึมซาบเข้าสู่กระดูก
“ฝ่าบาท กวางวิญญาณตัวนี้อากาศเย็นยะเยือกเป็นพิษจริงๆ” ว่านฉีเดินเข้ามาพร้อมไม้เท้า บาดแผลที่แขนข้างหนึ่งของเขาแตกออกอีกครั้งเพราะความหนาวเย็น เลือดไหลซึมผ่านผ้าพันแผล หยดลงสู่จุดสีแดงสดบนหิมะ
เขาจ้องไปทางกวางวิญญาณ ดวงตาเต็มไปด้วยความกลัว “ให้เราเฝ้าค่ายก่อน และอย่าไปยั่วสัตว์บนเกาะอีก”
หลี่กวงหลงพยักหน้าเงียบๆ ความหุนหันพลันแล่นของเขาเมื่อครู่นี้ทำให้เขาสูญเสียทหารชั้นยอดไปหลายนาย นี่เป็นบทเรียนอันหนักอึ้งสำหรับเขาอย่างไม่ต้องสงสัย
เขาหันไปมองทหารที่ยืนเบียดกันรอบกองไฟ หลายคนยังคงตัวสั่น ดวงตาเต็มไปด้วยความวิตกกังวล
“ทุกคน เตรียมตัวให้พร้อม!” หลี่กวงหลงเปล่งเสียงขึ้น พยายามสงบสติอารมณ์ทหาร “พวกนี้เป็นแค่สัตว์ประหลาดที่รู้เพียงเวทมนตร์เย็นๆ ขอแค่เราระมัดระวังมากกว่านี้ เราก็สามารถจัดการพวกมันได้อย่างแน่นอน ส่งคำสั่งลงไป สองคนจะผลัดกันเฝ้ายาม ส่วนพวกที่เหลือควรพักผ่อน พรุ่งนี้เช้าเราจะไปสำรวจใจกลางเกาะกัน!”
เมื่อคืนล่วงเลยไป ก็มีเสียงแตกเบาๆ ดังมาจากใต้แผ่นน้ำแข็ง ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างกำลังดิ้นอยู่ใต้แผ่นน้ำแข็ง
ยามเวรยามกลางคืนห่มกายด้วยเสื้อแจ็คเก็ตบุผ้าฝ้ายอย่างแน่นหนา มือที่กำอาวุธไว้แน่นสั่นเล็กน้อยจากความหนาวเย็น ทันใดนั้น แสงสีฟ้าจางๆ ก็วาบผ่านทุ่งน้ำแข็งไกลออกไป และจากนั้นแสงสีฟ้าอีกดวงก็สว่างขึ้นท่ามกลางหิมะ ราวกับดวงตานับไม่ถ้วนที่ค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้ค่าย
“มีอะไรบางอย่างกำลังมา!” ทหารยามกลางคืนร้องขึ้นพร้อมกับยกไฟฉายขึ้นและส่องไปทางแสงสีฟ้า
ท่ามกลางแสงไฟ ฝูงสุนัขจิ้งจอกสีขาวราวหิมะกำลังวิ่งข้ามทุ่งน้ำแข็ง ดวงตาของพวกมันเปล่งประกายสีฟ้าอ่อน และพวกมันคาบเศษผลึกน้ำแข็งไว้ในปาก ทุกย่างก้าวที่พวกมันเดิน ชั้นน้ำแข็งบางๆ จะควบแน่นอยู่ใต้ฝ่าเท้าของพวกมัน
“นั่นจิ้งจอกหิมะ!” ทหารอีกคนตะโกน “มีข่าวลือว่าจิ้งจอกหิมะกินน้ำแข็งเป็นอาหาร แถมยังดุร้ายมาก!”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ จิ้งจอกหิมะผู้นำก็กระโดดขึ้นทันทีและโยนเศษผลึกน้ำแข็งในปากไปที่ทหาร
เศษผลึกน้ำแข็งส่งแสงเย็นวาบไปในอากาศ ราวกับมีดสั้นอันคมกริบ พุ่งผ่านแก้มของทหาร ทิ้งรอยเลือดลึกไว้บนใบหน้าของเขา
“เปิดฉากยิง!” หลี่ กวงหลงตื่นขึ้น รีบวิ่งออกจากเต็นท์ ชักดาบออกมาและตะโกน
ทหารรีบคว้าปืนแล้วยิงไปทางจิ้งจอกหิมะ เสียงปืนดังก้องไปทั่วน้ำแข็ง กระสุนพุ่งชนน้ำแข็งรอบตัวจิ้งจอกหิมะ สาดเศษน้ำแข็งกระเด็นใส่
แต่จิ้งจอกหิมะมีความเร็วที่เร็วมาก หลบกระสุนได้อย่างคล่องแคล่วและรีบวิ่งไปที่ขอบค่ายอย่างรวดเร็ว
จู่ๆ จิ้งจอกหิมะก็พุ่งเข้าใส่ทหารคนหนึ่ง กรงเล็บอันแหลมคมของมันฉีกเสื้อแจ็คเก็ตบุผ้าฝ้ายของเขาขาด กรงเล็บเย็นเฉียบสัมผัสผิวของเขาโดยตรง ทหารคนนั้นกรีดร้อง แขนของเขาถูกน้ำแข็งกัดจนเป็นแผลทันที มีรอยโรคผิวหนังจากความเย็นจัดปรากฏเป็นปื้นสีม่วง
เมื่อเห็นเช่นนี้ Wan Chen ก็ฟันดาบด้วยแขนข้างหนึ่ง และด้วยแสงดาบ เขาก็ผ่าจิ้งจอกหิมะออกเป็นสองท่อน
แต่มีจิ้งจอกหิมะจำนวนมากพุ่งเข้ามา และค่ายก็ตกอยู่ในความโกลาหลในทันที
หลี่กวงหลงฟาดดาบของเขา และพลังดาบก็สังหารจิ้งจอกหิมะทีละตัว แต่จำนวนของจิ้งจอกหิมะกลับเพิ่มมากขึ้นราวกับว่าพวกมันไม่สามารถฆ่าได้
เขาสังเกตเห็นว่าเหล่าจิ้งจอกหิมะจ้องมองกองไฟกลางค่ายอยู่ตลอดเวลา ราวกับว่าพวกมันมีสัญชาตญาณกลัวไฟ “ทุกคนมารวมตัวกันรอบกองไฟ! ใช้คบเพลิงไล่พวกมันออกไป!” หลี่กวงหลงตะโกน
ทหารหยิบคบเพลิงขึ้นมาตั้งวงล้อมรอบกองไฟตรงกลาง เมื่อเห็นเปลวไฟ เหล่าจิ้งจอกหิมะก็หยุดการโจมตีและเดินออกไปนอกวง ส่งเสียงฟู่เบาๆ ทันใดนั้น ก็มีเสียงโครมครามดังมาจากหน้าผาน้ำแข็งที่อยู่ไกลออกไป น้ำแข็งรูปกรวยขนาดใหญ่แตกออกจากหน้าผาและพุ่งเข้าใส่ค่าย
“หลีกทาง!” หลี่ กวงหลงตะโกนพร้อมกับดึงทหารคนหนึ่งมานั่งข้างๆ เขาและโยนเขาลงพื้นอย่างรวดเร็ว
น้ำแข็งรูปกรวยขนาดมหึมากระแทกลงข้างค่าย น้ำแข็งแตกละเอียดราวกับอาวุธลับที่กระเด็นกระดอนไปทั่ว ทหารหลายคนถูกน้ำแข็งข่วนจนเป็นรอย เลือดของพวกเขาทำให้พื้นดินที่ปกคลุมไปด้วยหิมะกลายเป็นสีแดง
เหล่าจิ้งจอกหิมะตกใจกับการเปลี่ยนแปลงกะทันหันนี้ จึงถอยหนีทีละตัว หันหลังกลับและวิ่งไปยังส่วนลึกของทุ่งน้ำแข็ง จากนั้นก็หายลับไปในยามค่ำคืนในไม่ช้า
หลี่กวงหลงลุกขึ้นจากพื้นดินและมองดูความยุ่งวุ่นวายบนพื้น หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก
คืนนั้นไม่เพียงแต่สูญเสียทหารไปจำนวนมาก แต่ค่ายทหารยังได้รับความเสียหายอย่างหนักอีกด้วย เสบียงที่ขาดแคลนอยู่แล้วก็ยิ่งเลวร้ายลงไปอีก
เช้าวันรุ่งขึ้น ท้องฟ้ายังคงมืดครึ้ม และมีลมหนาวพัดแรง
ทหารเริ่มทำความสะอาดค่าย ซ่อมแซมเต็นท์ และรักษาเพื่อนร่วมรบที่ได้รับบาดเจ็บ
หลี่ กวงหลงนำทหารชั้นยอดหลายนายขึ้นไปบนเนินเขาใกล้เคียงเพื่อสำรวจสถานการณ์บนเกาะ
ยืนอยู่บนเนินเขาและมองไปรอบๆ จะเห็นทั้งเกาะปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งหนาและหิมะ ภูเขาที่อยู่ไกลออกไปถูกปกคลุมไปด้วยเมฆและหมอก และมองเห็นแท่งน้ำแข็งย้อยรูปร่างแปลกตาอยู่บ้าง ราวกับพระราชวังที่แกะสลักจากน้ำแข็งและหิมะ
“ฝ่าบาท ทอดพระเนตรดูนั่น!” ทหารคนหนึ่งชี้ไปที่ทะเลสาบน้ำแข็งที่เชิงเขา “ดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างเรืองแสงอยู่บนผิวน้ำ!”
หลี่กวงหลงมองไปทางที่ทหารชี้ และเห็นผลึกน้ำแข็งขนาดมหึมาอยู่ตรงกลางทะเลสาบน้ำแข็ง ดูเหมือนมีอะไรบางอย่างห่อหุ้มผลึกน้ำแข็งนั้นอยู่ และเปล่งแสงสีฟ้าจางๆ ออกมา
“ลงไปดูกันเถอะ!” หลี่กวงหลงกล่าวและนำทหารลงเนินเขาอย่างระมัดระวังและเดินไปทางทะเลสาบน้ำแข็ง
พื้นผิวของทะเลสาบที่เป็นน้ำแข็งถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งหนา ซึ่งส่งเสียงดังกรอบแกรบเมื่อเหยียบลงไป
ทุกคนมาที่ผลึกน้ำแข็งและสังเกตมันอย่างระมัดระวัง
ผลึกน้ำแข็งนั้นสูงกว่าคนและใสราวกับคริสตัล ภายในมีพืชประหลาดที่มีใบสีฟ้าอ่อนและกลีบดอกใสราวกับผลึกน้ำแข็ง กำลังเบ่งบานอย่างช้าๆ
“นี่หรือ… ดอกวิญญาณน้ำแข็ง?” ว่านฉีเอ่ยด้วยความประหลาดใจ “ตำราโบราณบันทึกไว้ว่าดอกวิญญาณน้ำแข็งเติบโตในดินแดนที่หนาวเหน็บอย่างยิ่ง สามารถรักษาพิษได้ทุกชนิด และยังเพิ่มพลังภายในได้อีกด้วย มันเป็นยาอายุวัฒนะอันล้ำค่ายิ่ง!”
ดวงตาของหลี่กวงหลงฉายแววประหลาดใจ หากเขาสามารถครอบครองดอกวิญญาณน้ำแข็งนี้ได้ มันก็คุ้มค่า
“หาวิธีเปิดผลึกน้ำแข็งและนำดอกวิญญาณน้ำแข็งออกมา!” หลี่กวงหลงสั่ง
ทหารหยิบอาวุธออกมาและพยายามทำลายผลึกน้ำแข็ง
แต่ผลึกน้ำแข็งมีความแข็งมาก และเมื่ออาวุธโจมตีมัน มีเพียงรอยตื้นๆ เท่านั้นที่จะเหลืออยู่
ในขณะนี้ ทะเลสาบน้ำแข็งสั่นไหวอย่างรุนแรงอย่างกะทันหัน และรอยแตกร้าวเริ่มปรากฏบนน้ำแข็งบนผิวทะเลสาบ
“ไม่! ออกไปจากที่นี่กันเถอะ!” หลี่ กวงหลงตะโกน และทุกคนก็รีบวิ่งไปที่ชายฝั่ง
แต่ก็สายเกินไปแล้ว น้ำแข็งแตกกระทันหัน ผลึกน้ำแข็งขนาดใหญ่จมลงไปในทะเลสาบ และแรงดูดมหาศาลก็พุ่งขึ้นมาจากก้นทะเลสาบ ลากทหารหลายนายที่อยู่ใกล้ทะเลสาบลงไปในทะเลสาบ
หลี่กวงหลงหันกลับไปมองและเห็นเงาดำขนาดใหญ่โผล่ขึ้นมาจากก้นทะเลสาบ ทันใดนั้น เต่าน้ำแข็งตัวใหญ่ก็โผล่ขึ้นมาจากทะเลสาบอย่างช้าๆ
กระดองของเต่าน้ำแข็งถูกปกคลุมด้วยชั้นน้ำแข็งหนาราวกับภูเขาน้ำแข็งขนาดเล็ก ดวงตาของมันเปล่งประกายแสงสีแดงเย็นยะเยือก จ้องมองผู้คนบนชายฝั่งอย่างตั้งใจ