by แสงสีทองสุดท้ายที่ปลายนิ้วของลู่เฉินจางหายไป ศีรษะของซอมบี้ตัวสุดท้ายที่ประตูโกดังก็กลายเป็นผง น้ำผลไม้สีน้ำตาลเข้มกระเด็นไปบนแผ่นหินบลูสโตนที่ด่างพร้อย ปล่อยกลิ่นเหม็นน่าขยะแขยงออกมา
จุนถังกำลังพิงหอกที่หักของเขาไว้ หน้าอกของเขาขึ้นลงอย่างรุนแรง โดยมีกระดูกซอมบี้ที่หักฝังอยู่ในรอยบุบของเกราะของเขา
เขาจ้องมองดูซอมบี้ที่อยู่ทั่วพื้นดิน จากนั้นมองไปที่ร่างสีขาวตรงหน้าเขา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโล่งใจและขอบคุณที่รอดชีวิตจากภัยพิบัติมาได้
“ขอบคุณมากที่ช่วยฉันไว้นะผู้อาวุโส ฉันจะไม่มีวันลืมความกรุณาของคุณ!”
จุนถังโค้งคำนับร่างสีขาวบนท้องฟ้าด้วยท่าทีที่เคารพอย่างยิ่ง
มีรอยเปื้อนเล็กๆ บนเสื้อผ้าสีขาวของลู่เฉิน ดวงตาของเขาคมกริบดุจนกอินทรี กวาดสายตามองซากซอมบี้ที่กระจัดกระจายอยู่รอบตัวเขา ขมวดคิ้วเล็กน้อย “พวกนี้ก็แค่ลูกสมุน กองทัพซอมบี้ตัวจริงอยู่ไหนกัน”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของจวินถังก็เคร่งขรึมขึ้นทันที เขาเงยหน้าขึ้นมองไปทางทิศใต้ของเมือง ท้องฟ้าที่นั่นปกคลุมไปด้วยหมอกสีเทาหนาทึบ และเขาได้ยินเสียงคำรามแผ่วเบา
“ท่านผู้อาวุโสครับ ยังมีคนแซ่โจวอีกหลายหมื่นคนที่ติดอยู่ในชุมชนแออัดทางตอนใต้ของเมือง พวกเขายังไม่มีเวลาอพยพเลย ช่วยพวกเขาด้วย” จุนถังกล่าว
หลังจากฟังจบ ดวงตาของลู่เฉินก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม เขาไม่พูดอะไรอีก ทันใดนั้น แสงสีทองเจิดจ้าก็พุ่งออกมาจากร่างของเขา เขากลายเป็นลำแสงเจิดจ้า พุ่งผ่านท้องฟ้าราวกับอุกกาบาต และพุ่งทะยานไปทางทิศใต้ของเมือง
ความเร็วนั้นเร็วมากจนเหลือเพียงร่องรอยของแสงจางๆ ในอากาศ และแม้แต่เสียงหวีดหวิวของลมก็ยังถูกทิ้งไว้ไกลๆ ข้างหลัง
จุนถังและผู้คนรอบข้างต่างตกตะลึงกับภาพนี้ พวกเขาจ้องมองลำแสงที่กำลังหายไปอย่างรวดเร็ว และอึ้งไปนาน
–
ขณะนี้พื้นที่ภาคใต้ของเมืองเต็มไปด้วยอันตราย
ซอมบี้นับหมื่นกำลังหอนและเดินเตร่อยู่นอกชุมชนแออัด ผิวหนังสีเทาอมฟ้าของพวกมันยืดแน่นอยู่เหนือกระดูก กล้ามเนื้อที่เน่าเปื่อยของพวกมันหันออกด้านนอก และเล็บยาวของพวกมันก็ส่องประกายแสงเย็น
ผู้คนนามสกุลฉีในสลัมแออัดกันอย่างแออัด ทั้งผู้ชาย ผู้หญิง เด็ก และคนแก่ ต่างแสดงสีหน้าหวาดกลัว บางคนร้องไห้สะอื้นเบาๆ ขณะที่บางคนกอดลูกๆ แน่นด้วยแววตาสิ้นหวัง
“พ่อ ผมกลัว” เด็กน้อยวัยประมาณ 15 ปีนอนขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของพ่อ มือเล็กๆ ของเขาจับชายเสื้อของพ่อไว้แน่น เสียงของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา
พ่อของเด็กคนนี้เป็นคนเข้มแข็ง แต่สีหน้าของเขากลับซีดเซียว เขากำฟืนขึ้นสนิมไว้แน่นพลางพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “ไม่ต้องกลัว พ่อจะปกป้องลูกแน่นอน”
แต่เขาจับมือไช่หยูไว้แน่น แต่มือของเขากลับสั่นอยู่ตลอดเวลา
เหล่าซอมบี้โจมตีราวกั้นเรียบง่ายของชุมชนแออัดอย่างต่อเนื่อง ซึ่งส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดและเกือบจะพังทลาย
ซอมบี้ตัวแรกๆ ยืดกรงเล็บอันผอมบางของมันออกมาและคว้าผู้คนที่อยู่ภายในราวกั้น
ชายชราผู้หนึ่งซึ่งอยู่ใกล้กับราวกั้นมากที่สุด หลบไม่ได้ บาดแผลลึกถูกแผลบาดที่แขน เลือดไหลทะลักออกมาทันที ชายชรากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
ในช่วงเวลาสำคัญนี้ แสงสีทองพุ่งออกมาจากท้องฟ้าราวกับดาบอันคมกริบ และตกลงไปในกลุ่มซอมบี้ด้วยเสียงดัง “ปัง”
แสงสีทองระเบิดออก ก่อตัวเป็นรัศมีสีทองขนาดใหญ่ ทุกที่ที่รัศมีเคลื่อนผ่าน เหล่าซอมบี้ก็ถูกเผาจนเป็นเถ้าถ่านในทันที และเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นเรื่อยๆ
คนที่มีนามสกุลฉีต่างตกตะลึงในตอนแรก จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมอง เห็นร่างสีขาวลอยอยู่กลางอากาศ ลู่เฉินกำลังวิ่งตรงมาหาพวกเขา
เขามองลงไปที่ฝูงซอมบี้ที่เบียดเสียดกันอย่างเย็นชาเบื้องล่าง ลูกบอลแสงสีทองขนาดใหญ่ควบแน่นอยู่ในฝ่ามือ ลูกบอลแสงนั้นล้อมรอบด้วยสายฟ้าสีทองเล็กๆ นับไม่ถ้วน ส่งเสียง “ฉ่า” ออกมา
“ตายซะไอ้สัตว์ร้าย!”
ลู่เฉินตะโกนเสียงดังและโยนลูกบอลแสงสีทองในมือไปทางกลุ่มซอมบี้
ลูกบอลแสงสีทองนั้นเปรียบเสมือนดวงอาทิตย์ขนาดจิ๋ว ที่ตกลงมาพร้อมพลังที่จะทำลายโลกได้
ทันทีที่ลูกบอลแสงกระทบพื้น มันก็ระเบิดแสงเจิดจ้าและคลื่นกระแทกอันทรงพลังแผ่กระจายไปทุกทิศทุกทาง เหล่าซอมบี้ล้มลงทีละตัว ถูกกลืนกินด้วยแสงจนกลายเป็นความว่างเปล่า
ซอมบี้ที่เข้ามาใกล้ลูกบอลแสงไม่มีเวลาแม้แต่จะกรีดร้องก่อนที่พวกมันจะหายลับไปในแสงอย่างสมบูรณ์
แสงจากลูกบอลแสงค่อยๆ สลายไป และซอมบี้ที่อัดแน่นอยู่ส่วนใหญ่ก็หายไป เหลือเพียงซอมบี้ไม่กี่ตัวที่อยู่ไกลออกไป ซึ่งยังคงคำรามและพยายามพุ่งเข้ามา
ร่างของลู่เฉินฉายแสงวาบ เขาพุ่งทะยานไปท่ามกลางฝูงซอมบี้ราวกับภูตผี แสงสีทองวาบวาบบนปลายนิ้วของเขาอย่างต่อเนื่อง และทุกครั้งที่ฉายแสง ซอมบี้นับสิบตัวก็ร่วงลงมา
การเคลื่อนไหวของเขารวดเร็วราวกับสายฟ้า และเสื้อผ้าสีขาวของเขาวาดเส้นโค้งที่สง่างามท่ามกลางเหล่าซอมบี้ เหมือนกับนางฟ้าที่เต้นรำอยู่ในนรก
ชาวบ้านแซ่โจวในสลัมต่างตกตะลึง ลืมความกลัวและน้ำตาไป เหลือเพียงจ้องมองร่างขาวที่ลอยอยู่กลางอากาศอย่างว่างเปล่า
ซอมบี้ที่ทำให้พวกเขาตกอยู่ในความสิ้นหวังเมื่อกี้นี้อ่อนแอพอๆ กับมดที่อยู่ตรงหน้าลู่เฉิน
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ซอมบี้ตัวสุดท้ายก็ล้มลงภายใต้แสงสีทองของลู่เฉิน
ท้องฟ้าทางตอนใต้ของเมืองค่อยๆ สว่างขึ้น หมอกสีเทาจางลง เผยให้เห็นท้องฟ้าสีฟ้าใส
ลู่เฉินลงจอดบนพื้นที่โล่งในชุมชนแออัด มองดูผู้คนที่ส่งเสียงเชียร์อยู่รอบตัวเขา ไร้ซึ่งสีหน้าใดๆ เขาหันกลับไปมองไกลๆ ซึ่งอาจยังมีวิกฤตการณ์อื่นๆ รอเขาอยู่
คนที่มีนามสกุล Qi รวมตัวกันและต้องการขอบคุณ Lu Chen แต่เมื่อพวกเขาเข้าไปใกล้ พวกเขาก็พบว่าร่างของ Lu Chen ได้เปลี่ยนเป็นแสงสีทองและหายไปในท้องฟ้า
เหลือเพียงเถ้ากระดูกซอมบี้ที่ร่วงหล่นลงพื้น และผู้รอดชีวิตนับหมื่นในสลัม พวกเขามองไปยังทิศทางที่ลู่เฉินหายตัวไป โค้งคำนับอย่างลึกซึ้ง และจะจดจำความเมตตานี้ไว้ในใจตลอดไป