by ไห่หลิงเฝ้าดูอย่างเย็นชา
เย่เจียนี่กำลังแกล้งทำเป็น
โจวหงหลินไม่เห็นเหรอ?
อาจเป็นไปได้ว่าโจวหงหลินใส่ใจเย่เจียนและทารกในครรภ์ของเธอมากกว่า
ในไม่ช้า โจวหงหลินก็ขับรถออกไปพร้อมกับเย่เจียหนี่
เขาไม่ได้บอกลาไห่หลิงและคนอื่นๆ เลยด้วยซ้ำ
ไห่หลิงและลู่ตงหมิงกระตือรือร้นที่จะให้โจวหงหลินจากไป
แต่หยางหยางกลับผิดหวังมาก
พ่อบอกว่าอยากเล่นกับเขา แต่ทันทีที่ป้าเย่บอกว่าไม่สบาย พ่อก็ทิ้งเขาทันทีและพาป้าเย่ไป
“แม่.”
หยางหยางเดินไปหาไห่หลิงแล้วเหยียดแขนเขาออกและขอให้ไห่หลิงกอดเขา
ไห่หลิงอุ้มเขาขึ้นมา และเมื่อเห็นความผิดหวังบนใบหน้าของเขา เธอจึงเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงอธิบายคำไม่กี่คำแทนโจวหงหลิน
“หยางหยาง ป้าเย่ไม่สบาย พ่อของคุณเป็นห่วงเธอและต้องการส่งเธอไปตรวจที่โรงพยาบาล นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงเข้าไปเล่นกับคุณไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากเล่นกับคุณ หรือว่าเขาไม่รักคุณแล้ว”
ลู่ตงหมิงเม้มริมฝีปาก ต้องการบอกว่าโจวหงหลินไม่รักหยางหยางเลย
โจวหงหลินรักเย่เจียนี่และทารกในท้องของเธอมากกว่า
ผู้หญิงคนนั้นกำลังแกล้งทำอย่างชัดเจน
โจวหงหลินเคยเป็นผู้จัดการของบริษัทแห่งหนึ่ง ในฐานะคนที่เคยทำงานในสถานที่ทำงาน เขาจะมองไม่เห็นว่าตัวเองกำลังแสร้งทำเป็นได้อย่างไร
อย่างไรก็ตาม โจวหงหลินยังคงใส่ใจเย่เจียนมากกว่า
ฉันมีความรู้สึกแบบพ่อลูกต่อหยางหยางบ้าง แต่ไม่มาก
เป็นเพราะไห่หลิงเป็นคนใจดี เธอจึงอธิบายให้โจวหงหลินฟังเพียงไม่กี่คำ ถ้าเป็นคนธรรมดาทั่วไป เขาคงดุอดีตสามีต่อหน้าลูกๆ ของเขาเป็นพันครั้งแล้ว
อย่างไรก็ตาม เขาชื่นชมไห่หลิงสำหรับสิ่งนี้
ความสัมพันธ์ของทั้งคู่พังทลายลง และพวกเขาก็หย่าร้างกัน แต่ต่อหน้าลูก ๆ ของพวกเขา ไห่หลิงไม่เคยพูดอะไรที่ไม่ดีเกี่ยวกับโจวหงหลินเลย
เพราะสำหรับหยางหยาง ไม่ว่าพ่อแม่ของเขาจะหย่าร้างกันหรือไม่ก็ตาม ไม่ว่าโจวหงหลินจะทำอะไร โจวหงหลินก็ยังคงเป็นพ่อแท้ๆ ของเขา
โจวหงหลินอาจจะไม่สนใจหยางหยางมากพอ แต่เขาก็ยังเต็มใจที่จะจ่ายค่าเลี้ยงดูบุตร ซึ่งถือได้ว่าเป็นการทำตามความรับผิดชอบของเขาในฐานะพ่อ
“พ่อไม่รักฉันจริงๆเหรอ?”
หยางหยางถาม
“ไม่หรอก พ่อของคุณยังรักคุณอยู่”
ความผิดหวังบนใบหน้าน้อยๆ ของหยางหยางก็หายไป
แล้วเขาก็ถามด้วยความสับสน “แม่ ทำไมพ่อถึงออกไปในขณะที่ป้าเย่บอกว่าปวดท้อง?”
“ป้าเย่มีลูกอยู่ในท้อง เธอบอกว่าเธอไม่สบาย คุณพ่อของคุณก็เป็นห่วงว่าลูกจะไม่สบายเช่นกัน จึงรีบพาป้าเย่ไปโรงพยาบาล”
หยางหยางพูดว่า “โอ้” เหมือนกับว่าเขาเข้าใจอะไรบางอย่าง
ลู่ตงหมิงเอื้อมมือไปแตะศีรษะของหยางหยางแล้วพูดกับหยางหยางว่า “หยางหยาง พ่อของคุณไม่มีเวลาเล่นกับคุณ แต่ลุงลู่มีเวลาเหลือเฟือ มาเถอะ ลุงลู่จะเล่นกับคุณเอง”
“ตกลง!”
หยางหยางกลับมีความสุขอีกครั้งทันที
ไห่หลิงมองไปที่ลู่ตงหมิง “คุณลู่ คุณไม่ต้องเข้าสังคมเหรอ?”
“ไม่ใช่คืนนี้”
ลู่ตงหมิงอุ้มหยางหยางไว้ในอ้อมแขนและพูดกับไห่หลิงว่า “เข้าไปกันเถอะ”
หลังจากพูดอย่างนั้น โดยไม่รอให้ไห่หลิงปฏิเสธ เขาก็อุ้มหยางหยางแล้วเดินเข้าไปก่อน
ไห่หลิงเฝ้าดูลู่ตงหมิงอุ้มหยางหยางและก้าวเดินเข้าไปอย่างเงียบๆ หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ถอนหายใจและต้องเดินตามเขาเข้าไป
“หยางหยาง เจ้าเล่นอยู่ที่ไหน ลุงลู่ไม่รู้ทาง เจ้าต้องชี้ทางให้เขาดู”
ทั้งคนโตและคนเล็กเดินคุยกัน
ลู่ตงหมิงแสร้งทำเป็นไม่รู้ทางและขอให้หยางหยางชี้ทางให้เขา
ทันใดนั้น หยางหยางก็ดูเหมือนได้รับมอบหมายงานสำคัญ เขาชี้ไปทางลิฟต์แล้วพูดว่า “ลุงลู่ ขึ้นไปชั้นบนกันเถอะ อยู่ชั้นสาม”
เว็บไซต์อ่านนิยายฟรี www.novels108.com