by กลางคืนกำลังตกอย่างรวดเร็ว
นายพลหลงเว่ยนั่งอยู่ในห้องพยายามสงบจิตใจด้วยการฝึกเวทมนตร์
แต่เพราะเหตุผลบางประการ ผู้ที่เคยมีสมาธิได้ง่าย กลับไม่สามารถสงบลงได้อีกต่อไป
ฉันรู้สึกไม่สบายใจเสมอ
เพียงราวๆ ราวๆ สองชั่วโมงผ่านไป คนที่หลิวจุนส่งไปสืบสวนก็กลับมาในที่สุด
และยังนำข่าวดีมาด้วย
เส้นทางลักลอบขนของที่พวกเขาสำรวจนั้นปลอดภัยในระยะสิบฟุตและไม่มีสัญญาณของการซุ่มโจมตีใดๆ
เห็นได้ชัดว่ากองทัพ Xiliang ยังคงไม่พบหนทางเอาตัวรอดนี้
หลังจากยืนยันว่าไม่มีปัญหาอะไร หลิวจุนก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งใจ หัวใจของแม่ทัพหลงเว่ยเริ่มสบายใจในที่สุด
“เมื่อปลอดภัยแล้ว เรารีบออกเดินทางกันอย่างรวดเร็วเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาอีก!” นายพลหลงเว่ยไม่เต็มใจที่จะรอต่อไปอีกต่อไป
ตอนนี้เขาถูกต้องการตัวในระดับใหญ่ ยิ่งเขาอยู่ในซีเหลียงนานเท่าไร เขาจะต้องเผชิญกับอันตรายมากขึ้นเท่านั้น เขาอาจถูกกองทัพขนาดใหญ่ล้อมรอบได้ตลอดเวลา
เขาจะปลอดภัยอย่างแท้จริงได้ก็ด้วยการหลบหนีจากซีเหลียงและไปยังอาณาจักรปั๋วไห่เท่านั้น
“เก็บของแล้วออกเดินทางได้เลย!”
หลิวจุนไม่เสียเวลาเลย หลังจากปลอมตัวง่ายๆ กลุ่มก็ออกไปอย่างรวดเร็ว
เป็นคืนที่เงียบสงบในชนบท มีรถตู้ธรรมดาคันหนึ่งบรรทุกคนหลายคนมาตามทาง
หลังจากขับไปประมาณ 1 ชั่วโมง รถก็หยุดที่จุดแยกถนนในที่สุด
“ข้างหน้ามีถนนเล็ก รถไม่สามารถขับไปข้างหน้าได้ เราต้องเดินเท่านั้น”
หลิวจุนทักทายแล้วลงจากรถก่อน นายพลหลงเว่ยเดินตามหลังเขามาอย่างใกล้ชิดโดยไม่พูดอะไรมากนัก
พวกเขาไม่กี่คนเดินไปตามทางอย่างรวดเร็ว และในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง พวกเขาก็มาถึงท่าเรือลักลอบขนของ
ท่าเทียบเรือไม่ใหญ่มากนัก มีเรือประมงนับสิบลำจอดกระจัดกระจายอยู่รอบๆ ดูเหมือนเป็นจุดจอดตกปลาชั่วคราว และดูไม่สะดุดตา
ตอนนี้ชาวประมงทุกคนก็กลับบ้านกันหมดแล้ว
ท่ามกลางเรือประมงที่ลอยอยู่ในทะเล มีเพียงลำเดียวเท่านั้นที่เปิดไฟไว้
ชายคนหนึ่งแต่งกายเป็นชาวประมงกำลังนอนพักผ่อนบนดาดฟ้า โดยใบหน้าของเขาถูกคลุมด้วยหมวกฟาง
“นี่คือจุดลักลอบขนของที่คุณพูดถึงเหรอ คุณล้อฉันเล่นใช่มั้ย”
เมื่อมองไปที่เรือประมงข้างหน้า นายพลหลงเว่ยก็ขมวดคิ้วทันที
เหล่านี้เป็นเรือประมงส่วนตัวซึ่งลำใหญ่ที่สุดมีขนาดไม่เกิน 7 หรือ 8 เมตร ไม่มีอะไรผิดที่จะออกไปเที่ยวทะเลเพื่อสนุกสนานในขณะที่ลมและคลื่นสงบ
เมื่อไรก็ตามที่มีลมและคลื่นเพียงเล็กน้อยก็มีความเสี่ยงที่จะพลิกคว่ำได้
และพวกเขาก็จะออกเรือไปเที่ยวทะเลกันหลายวัน
หากเกิดพายุขึ้นกลางทาง เรือประมงขนาดนี้จะถูกกระจายไปตามลมและคลื่น และจะไม่สามารถป้องกันตัวเองได้เลย
แม้ว่าเขาจะเป็นปรมาจารย์ก้าวครึ่งก้าว แต่เมื่อเรือล่มลงไปในทะเล เขาก็จะต้องตาย!
เขาไม่เข้าใจจริงๆ. หลิวจุนโง่เหรอ? หรือคุณไม่กลัวความตายเลยเหรอ?
“ท่านนายพล โปรดอดทนหน่อย”
หลิวจุนกล่าวอย่างใจเย็น “แน่นอนว่าฉันรู้ว่าเรือประมงประเภทนี้ไม่สามารถข้ามมหาสมุทรได้ การพึ่งพาเรือเหล่านี้ในการโจมตีรัฐปั๋วไห่ก็เท่ากับเป็นการฆ่าตัวตาย”
“แล้วไงล่ะ?” นายพลหลงเว่ยยังคงขมวดคิ้ว
“จริงๆ แล้ว ฉันได้จัดเตรียมเรือประมงเหล่านี้ไว้แล้ว เรือเหล่านี้มีไว้สำหรับขนส่งพวกเราชั่วคราวเป็นระยะทางกว่าร้อยไมล์ วิหารของเราได้เตรียมเรือหรูหราไว้เพื่อใช้เป็นเส้นทางข้ามทะเล ดังนั้นนายพลจึงไม่ต้องกังวลเรื่องความปลอดภัยเลย” หลิวจุนอธิบาย
“ก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ครับ ผมตกใจมาก” พลเอกหลงเว่ยถอนหายใจด้วยความโล่งใจ
หลิวจุนเป็นคนที่พิถีพิถัน และตามหลักตรรกะแล้วเขาไม่ทำผิดพลาดระดับต่ำเช่นนี้
“ถ้าข่าวไม่ตึงเครียดขนาดนี้ ฉันคงไม่ทำเรื่องแบบนี้” หลิวจุนยิ้ม
เรือประมงมีขนาดเล็กและธรรมดาทำให้เหมาะกับการปกปิดตัวตน
หากเรารอให้เรือมารับ เราจะได้รับความสนใจและนำความเดือดร้อนมาสู่ตัวเรา
เพื่อความปลอดภัย เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหยุดเรือให้อยู่ห่างออกไป
“นายพล ฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่าไม่มีการซุ่มโจมตีใดๆ เลย รัศมีสิบไมล์ปลอดภัย โปรดเข้าไปข้างใน” หลิวจุนมองไปรอบ ๆ
หลังจากแน่ใจว่าไม่มีจุดน่าสงสัย ในที่สุดเขาก็ปรากฏตัวพร้อมกับนายพลหลงเว่ย
ภายใต้ความมืดยามค่ำคืน มีคนจำนวนหนึ่งเดินไปข้างหน้าและเข้าใกล้เรือประมงที่เปิดไฟไว้
“คนเรือ ทุกคนมาแล้วครับ ออกเรือกันได้แล้ว” หลิวจุนกระโดดขึ้นหัวเรือก่อน
บนดาดฟ้า ชาวประมงที่กำลังนอนหลับโดยไขว่ห้างไม่ได้มีปฏิกิริยาใดๆ เหมือนกับว่าเขาไม่ได้ยินอะไรเลย
“เฮ้ คนเรือ ตื่นได้แล้ว!” หลิวจุนเตะชาวประมงอย่างใจร้อน
“โอ้พระเจ้า! ในที่สุดพวกคุณก็มาถึงเสียที ฉันรอมานานมากแล้ว!”
ชาวประมงดูเหมือนจะเพิ่งตื่นจากความฝัน เขาเหยียดตัวหาวแล้วนั่งลงอย่างช้าๆ
“ก็ไม่ใช่ว่าเรายังไม่ได้จ่ายนี่ ทำไมคุณถึงพูดไร้สาระนักล่ะ รีบออกเรือไปซะ!” หลิวจุนเร่งเร้า
“ล่องเรือ? ไปไหน?” ชาวประมงถามอย่างขี้เกียจ
“เราจะไปไหนได้อีกล่ะ ก็เราออกทะเลไปสิ!” หลิวจุนขมวดคิ้ว
“ขออภัย แต่เรือของฉันไม่สามารถออกสู่ทะเลได้”
ชาวประมงถอดหมวกฟางออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็นใบหน้าที่ดูอ่อนเยาว์และหล่อเหลา เขายิ้มและพูดว่า “ฉันส่งคุณไปที่ประตูนรกได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น ฉันสงสัยว่าคุณสนใจหรือเปล่า?”