by 
การกระทำของถังหนิงได้เปิดเผยธาตุแท้ของเธออย่างสมบูรณ์
แต่หลินเอินไม่ได้รีบร้อนอะไร เธอยิ้มอย่างอ่อนโยนและกล่าวว่า “คุณถัง ที่ชายหาดลมแรง คุณรู้สึกหนาวนิดหน่อยหรือเปล่า? ถ้าหนาว ฉันจะให้เสิ่นหยวนหาเสื้อผ้าของป๋อมู่หานให้คุณ”
ทันทีที่เธอพูดแบบนั้น หลินเอิ้นก็รู้สึกหนาวเย็นแล่นไปตามกระดูกสันหลัง จนผมของเธอลุกชัน
เธอรู้ว่าสายตาอันเฉียบคมของโบ มู่ฮันกำลังจ้องมองเธออย่างตั้งใจ
แต่หลินเอินไม่สนใจ นี่ไม่ใช่แค่เพื่อรักษาหน้า แต่ยังช่วยเขาตามหาฆาตกรด้วย
ถังหนิงนั่นเอง ทำไมถังหนิงถึงไม่รู้ว่าเธอได้ยามาจากไหน ในเมื่อเธอรู้จักและรู้จักคนที่ให้ยานี้กับเธอ เธอก็น่าจะรู้ถึงยาแก้พิษอยู่แล้ว
หากมีวิธีแก้พิษแล้วทำไมต้องพยายามหาวิธีรักษาพิษนั้นด้วย?
“นี่… ไม่ใช่ความคิดที่ดี” ขณะที่เธอพูด ถังหนิงก็พูดตามคำพูดของหลินเอิ้น โดยโอบแขนรอบตัวเธอและแสร้งทำเป็นเย็นชา
หลินเอินหัวเราะแล้วตอบว่า “จะกลัวอะไรล่ะ คุณเป็นแขกผู้มีเกียรติ แค่เสื้อผ้าชิ้นเดียว อ้อ เกือบลืมไป โบมู่หานอยู่ที่นี่เหรอ มีคนอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ”
เธอจำได้ว่าโบ มู่ฮันกำลังสวมเสื้อสูทสีขาว
“คุณป๋อค่ะ คุณถังรู้สึกหนาวนิดหน่อยค่ะ ขอยืมเสื้อโค้ทหน่อยได้ไหมคะ” หลินเอินพูดพร้อมรอยยิ้มขณะมองไปที่ป๋อหมู่หาน
ในเวลาเดียวกัน เขายังมองโบ มู่ฮันด้วยสายตาที่มีความหมายอีกด้วย
แต่ที่ทำให้ทุกคนประหลาดใจก็คือ โบ มู่ฮันกลับไม่ประทับใจเลย โดยกล่าวว่า “ฉันไม่เคยให้เสื้อผ้าของฉันกับคนนอก”
เขาปฏิเสธอย่างเย็นชา
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของป๋อมู่หาน ถังหนิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหาวิธีรักษาหน้า “ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง ฉัน…”
ถังหนิงจามอย่างตั้งใจและถูปลายจมูกของเธอ
หลิน เอิน เริ่มต้นได้ดี และเธอสามารถบอกต่อได้ว่าที่ชายหาดมีลมแรง เธอเป็นหวัด และต้องออกเดินทางแต่เช้า
แต่ลินน์จะยอมให้สถานการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร?
เธอลุกขึ้นยืนและจ้องมองโบมู่ฮัน “คุณนี่สุดยอดจริงๆ เลย ถึงแม้ว่าเราจะหย่ากันแล้ว แต่คุณก็ยังไม่รู้จักที่จะเอาใจใส่ผู้หญิงให้มากขึ้นอีกหน่อย”
ทันทีที่เธอพูดจบ เธอก็เข้าไปหาโบ มู่ฮัน
ก่อนที่โบ มู่ฮันจะพูดได้ เธอก็ยื่นมือไปถอดเสื้อสูทของเขาออกแล้ว
“ป๋อ มู่หาน เจ้าต้องร่วมมือ!” หลิน เอเน่นเตือนป๋อ มู่หานด้วยเสียงเบา พร้อมกับกัดฟัน
ป๋อมู่หานพยายามจะผลักหลินเอิ้นเอินออกไป แต่หางตาเห็นเส่อเดินเข้ามาพอดี จึงไม่ได้ขยับ หลินเอิ้นเอินก็ถอดชุดออกได้สำเร็จเช่นกัน
อย่างไรก็ตาม ในวินาทีต่อมา หลินเอเอินก็เดินตรงไปหาถังหนิง
เธอเอาเสื้อโค้ทคลุมถังหนิงแล้วดึงเข้ามาใกล้ “คุณถัง ลมแรงที่ชายหาดนะ อย่าเป็นหวัดล่ะ คุณป๋อเป็นคนกลัวเชื้อโรค แต่ถึงจะกลัวเชื้อโรคมากขนาดไหนก็ยังเทียบไม่ได้กับสุขภาพของคน”
“คุณมาไกลขนาดนี้แล้ว เราจะปล่อยให้คุณเป็นหวัดได้ยังไง อีกอย่าง งานเลี้ยงกับเกมยังไม่เริ่มเลยด้วยซ้ำ ถ้าปล่อยให้คุณไปแบบนี้ เราจะดูไร้หัวใจไปไหม” หลินเอิ้นเอินพูดพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะยื่นแก้วน้ำผลไม้ให้ถังหนิง
ขณะที่ถังหนิงกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบมัน—
“หลิน เอเน่น”
เสียงโกรธเกรี้ยวดังมาจากด้านหลัง หลินเอิ้นเอินจงใจปล่อยมือ ถังหนิงจึงปล่อยน้ำผลไม้ที่หกใส่หน้าเธอ
“ป๋อมู่หาน คุณเป็นอะไรไป” หลินเอิ้นหันศีรษะและตะโกนใส่ป๋อมู่หานด้วยความโกรธ พร้อมกับเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของถังหนิง