by 
“เปล่าค่ะคุณยาย เราแค่มาทำธุระตามปกติ ยาที่เขากินอยู่เป็นเพราะม้ามและกระเพาะของเขาอ่อนแอ และฉันก็ต้องช่วยเขาควบคุมมันอยู่”
เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้หญิงชรากังวล หลินเอิ้นจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องโกหก
“เป็นอย่างนั้นจริงหรือ” เจียงโหรวถามอย่างแทบไม่เชื่อหู
หลินเอินหัวเราะเบาๆ ราวกับว่าเธอไม่สามารถช่วยหัวเราะได้ “คุณยาย ฉันจะโกหกคุณหรือเปล่า?”
“อ้อ ความกังวลทำให้สับสน” เจียงโหรวพูดพร้อมรอยยิ้ม “งั้นฉันคงต้องรบกวนคุณแล้วล่ะ คุณสามีภรรยากันมาสักพักแล้ว คุณก็น่าจะรู้นะว่าเขาเป็นคนยังไง เขาเป็นคนกินยาก แถมคุณยายก็ไม่อยู่ดูแลเขาตอนนี้ด้วย คราวนี้ฉันคงต้องขอให้คุณช่วยดูแลเขาหน่อยแล้วล่ะ”
ขณะที่เธอกำลังพูด คุณนายโบก็ถอนหายใจยาวออกมา
ดวงตาของหลินเอินสั่นไหวเล็กน้อย พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน…
อย่างไรก็ตาม เธอรู้ว่าคุณยายกำลังคิดอะไรอยู่ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้เปิดเผยเรื่องนี้กับคุณยายและเพียงรับรองกับคุณยายว่า “คุณยายไม่ต้องกังวล ฉันจะดูแลเขาเป็นอย่างดี”
“งั้นฉันก็โล่งใจแล้ว คุณจะกลับมาเมื่อไหร่ ฉันจะทำอาหารให้คุณเอง แล้วให้คนมารับที่สนามบิน” เจียงโหรวคิดว่านี่เป็นโอกาสที่ดี
ในขณะที่ดูแลกันและกัน คุณยังสามารถสร้างความสัมพันธ์ของคุณขึ้นมาใหม่ได้
ท้ายที่สุดแล้ว การที่กระจกแตกสามารถซ่อมแซมได้ก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้
“อีกสี่วันเราจะกลับมาค่ะ คุณยายจะแจ้งเวลาเที่ยวบินให้ทราบโดยเร็วที่สุดค่ะ แค่ทานยาให้ตรงเวลานะคะ แล้วเราจะไปหาคุณยายเมื่อกลับมาค่ะ”
“โอเค โอเค งั้นคุณยายจะรอคุณกลับมา ระวังตัวด้วยนะ โอเคไหม ที่นั่นไม่ค่อยสงบเลย” เสียงของเจียงโหรวฟังดูอ่อนโยนมาก
หลินเอินยิ้มอย่างอบอุ่นจากก้นบึ้งของหัวใจ “โอเค คุณย่า ไม่ต้องกังวล เราจะกลับมา”
“ดี.”
พวกเขาคุยกันอีกไม่กี่นาทีก่อนจะวางสาย
หลินเอเน่นส่งโทรศัพท์คืนให้ป๋อหมู่ฮั่น
โบมู่หานขมวดคิ้วเล็กน้อยทันทีที่รับโทรศัพท์ “กินยาสามวันจะพอรักษาฉันได้หรือเปล่า?” “ใช่”
หลิน เอเน่น เพิ่งรับสายเมื่อโทรศัพท์ของเธอก็ดังอีกครั้ง
สายโทรศัพท์ดังกล่าวเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก จากประเทศ M หลังจากลังเลอยู่นาน เธอก็รับสายในที่สุด
ก่อนที่เธอจะพูดได้ เสียงของอีกฝ่ายก็ดังขึ้นทันที: “หลิน เอิน คุณอยากรู้ไหมว่าใครพยายามฆ่าคุณในคืนนั้น?”
อีกคนเรียกชื่อเธอเต็มๆ ซึ่งทำให้ใบหน้าของหลินเอินเย็นชาขึ้นมาทันที
เพราะเธอจำได้ว่าเสียงนั้นคือเสียงของชายสวมหน้ากากที่ช่วยเธอไว้คืนนั้น
“ฉันอยากรู้ว่าคุณเป็นใครและมีจุดประสงค์อะไร มากกว่าคนที่พยายามฆ่าฉันในคืนนั้น” หลินเอิ้นถามอย่างเย็นชา ขณะขมวดคิ้ว
ถ้าเธอไม่กังวลว่าโบ มู่ฮันจะเดือดร้อนคืนนั้น เธอคงถอดหน้ากากของเขาออกไปแล้ว!
สายตาของโบ มู่ฮันค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเย็นชา
อย่างไรก็ตามเขายังคงเงียบ
“ฉันเป็นใครไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือเธอต้องรู้ว่าใครฆ่าเธอ ใช่ไหม? ถ้าอยากรู้ก็มาที่อยู่ฉันสิ”
ชายคนนั้นวางสายหลังจากพูดอย่างนั้น
ทันใดนั้นก็มีข้อความเข้าโทรศัพท์ของเธอ
เมื่อมองไปที่ที่อยู่ สีหน้าของหลินเอินก็เปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้น
โบ มู่ฮันที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอสังเกตเห็นเธอแล้วและตัดสินใจแล้ว
เขาพูดอย่างเย็นชา: “คุณไปไม่ได้”
หลินเอิ้นขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดอย่างใจเย็นว่า “ฉันต้องไป ฉันไม่เพียงแต่ต้องรู้ว่าใครฆ่าฉันเท่านั้น แต่ยังต้องรู้ด้วยว่าเขาเป็นใคร ถ้าเขาคิดจะทำร้ายฉันจริงๆ คืนนั้นเขาคงไม่ช่วยฉันหรอก เขาชวนฉันออกเดทวันนี้ เขาคงอยากจะแลกเปลี่ยนอะไรกับฉันแน่ๆ”
ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าอาหารฟรี และเป็นไปไม่ได้ที่ใครสักคนจะใจดีกับคุณโดยไม่ได้คาดคิด
เว้นแต่ว่าจะเป็นครอบครัวหรือความรักโรแมนติก
แต่เธอไม่เคยมีการติดต่อกับชายสวมหน้ากากคนนี้เลย และเธอไม่เชื่อว่าความสัมพันธ์ของพวกเขามีพื้นฐานมาจากความรัก!
สีหน้าของป๋อมู่หานเริ่มมืดมนลง แต่เขารู้ว่าหลินเอิ้นจะตัดสินใจในเร็วๆ นี้
เขาพูดอีกครั้งด้วยเสียงทุ้มลึกว่า “มันอันตรายสำหรับคุณที่จะไปที่นั่นคนเดียว”
“งั้นก็ให้เสิ่นหยวนไปกับฉัน” คำพูดของหลินเอินขัดขวางคำพูดของป๋อมู่หานที่กำลังจะพูด
โบ มู่ฮันไม่ตอบ แต่ใบหน้าของเขายังคงเย็นชาและเศร้าหมอง
เสิ่นหยวนค่อนข้างจะรู้ตัว “คุณหลิน ทำไมคุณไม่ให้ประธานป๋อไปด้วยล่ะ”