by แต่… เธอยังคงสงบนิ่ง แต่น้ำตากลับไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว มู่เซวียนดูเหมือนจะไม่ทันสังเกต จนกระทั่งน้ำตาไหลรินลงมาที่มุมปาก เธอรีบลุกขึ้นนั่ง หยิบกระดาษทิชชู่ออกมาเช็ดน้ำตา
เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ เธอร้องไห้ทำไม?
ทำไมเธอต้องร้องไห้ต่อหน้าไอ้เลวอย่างซือหยานด้วย!
โอ้ใช่ เธอกังวลเกี่ยวกับร่างกายของเธอเอง!
เห็นได้ชัดว่าเธอยังคงรักษารูปร่างแบบเด็กสาวเอาไว้มานานกว่ายี่สิบปี แต่สุดท้ายก็จบลงแบบนี้ เธอจะไม่ให้รู้สึกเสียใจได้อย่างไร
เธอได้บอกกับคนอื่นๆ ว่าเธอไม่สนใจ แต่…เธอจะไม่สนใจได้อย่างไร?
ขณะที่เธอก้มศีรษะลงและหายใจเข้าลึกๆ เสียงที่มั่นคงของหลิน เอิน ก็ดังขึ้นในหูของเธอ “ยังไงก็ยังรู้สึกไม่สบายอยู่ดี ใช่ไหม?”
ร่างของมู่เซวียนสั่นสะท้านอย่างรุนแรงในพริบตา เธอเงยหน้าขึ้นมองหลินเอินยืนอยู่ข้างๆ หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบหยุดเต้น เอินเอิน… เธอเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ? ทำไมเธอถึงไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย?
“ฉัน…” แค่คำเดียวนี้ มู่เซวียนก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
หลินเอินดึงเก้าอี้มานั่งข้างๆ แล้วจับมือเธอไว้ “เราเป็นพี่น้องกัน ถ้ามีเรื่องเศร้าอะไรก็บอกฉันได้นะ ฉันเก็บไว้คนเดียวได้ แต่เธอเก็บไว้คนเดียวไม่ได้หรอก ถ้าทำแบบนี้นานๆ เธอจะอารมณ์แปรปรวนและอาจถึงขั้นป่วยได้”
มู่เซวียนส่ายหัว “ฉันสบายดี ฉันแค่…”
นั่นคือ……
เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
หลินเอินถอนหายใจเบาๆ เมื่อรู้ว่าเธอไม่สามารถแต่งเรื่องขึ้นมาได้อีกต่อไป
“เสวียนเสวียน มองดูฉันสิ”
มู่เซวียนเงยหน้าขึ้นมองหลินเอินอย่างไม่ตั้งใจ เมื่อเห็นแววตาจริงจังและแน่วแน่ของเธอ มู่เซวียนก็สั่นไหวเล็กน้อย “เจ้า… อยากชักชวนข้าเรื่องอะไรหรือ?”
ขณะที่เธอพูด เธอก็ฝืนยิ้มออกมาอย่างฝืนๆ ซึ่งดูน่าเกลียดยิ่งกว่าร้องไห้เสียอีก “คุณไม่จำเป็นต้องปลอบใจฉันหรอก ฉันไม่เคยคาดคิดว่าจะต้องเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน แต่ฉันก็ต้องยอมรับมัน เวลาจะช่วยเยียวยาบาดแผลของฉันได้ไม่ช้าก็เร็ว อันที่จริง ต่อให้คุณปลอบใจฉัน มันก็คงไม่มีประโยชน์อะไร ฉันคงต้องปล่อยมันไปทีละนิดแล้วล่ะ”
หลิน เอินพยักหน้าและกล่าวว่า “ถึงแม้ฉันจะต้องพูดแบบนั้น มันขึ้นอยู่กับความบันเทิงของคุณเอง แต่ถ้าคุณลองคิดดูเอง คุณจะพบว่าคุณจะไปไม่ถึงทางตันเสมอ”
มู่เซวียนส่ายหน้า “ไม่เอาหรอก ดูจากนิสัยฉันแล้ว ฉันคงรู้สึกแย่ไปหลายวัน แต่เดี๋ยวก็หายเองแหละ อีกอย่าง ที่ฉันพูดไปก่อนหน้านี้ไม่ใช่คำโกหก แค่เยื่อบางๆ! ฉันสบายดี…”
เธอแสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจและไม่อยากให้พี่สาวของเธอเป็นกังวล แต่หลิน เอินเอิน เพื่อนของเธอมาหลายปีจะไม่รู้ว่าเธอรู้สึกไม่สบายใจได้อย่างไร
ฉันรู้ว่าคุณสนใจหรือเปล่า แต่ไม่ใช่แค่เรื่องนี้เท่านั้นที่ทำให้คุณอารมณ์เสียตอนนี้
หัวใจของมู่เซวียนสั่นไหวอีกครั้ง
จิตใต้สำนึกของเธอจ้องมองหลินเอินอีกครั้ง ราวกับรอให้เธอพูดอะไรบางอย่าง หรือราวกับยืนยันความรู้สึกขัดแย้งในใจของเธอ ราวกับมีกระดาษติดหน้าต่างอยู่ ทำให้ไม่สามารถมองเห็นข้างในหรือข้างนอกได้
หลินเอิ้นจ้องมองเธอและพูดคำสองคำอย่างแม่นยำ “คำสุ่ม”
ใบหน้าของมู่เซวียนแข็งทื่อไปทันที! หัวใจของเธอเหมือนจะเต้นแรงขึ้นมาทันที!
เธอหายใจไม่ออก ไม่สามารถปกปิดอารมณ์ของเธอได้ชั่วขณะหนึ่ง
ความรู้สึกที่ถูกเปิดเผย และไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจจริงๆ
มู่เซวียนหายใจลำบาก แต่ดูเหมือนเธอจะสับสนกับตัวเอง เธอพูดออกมาโดยไม่รู้ตัวว่า “คุณ…คุณหมายความว่ายังไง”