by สิ่งที่ทำให้เธอตกใจไม่ใช่เพราะว่าโบ มู่ฮันไม่ได้ออกไปในคืนนั้น
อย่างไรก็ตาม ชายคนนี้ได้อยู่กับเธอหลายครั้งแล้ว และเธอ… ดูเหมือนจะค่อยๆ ชินหรือรู้สึกไร้หนทางกับการมีอยู่ของชายคนนี้
สิ่งที่ทำให้เธอตกใจมากที่สุดก็คือ โบ มู่ชานกำลังสวมผ้ากันเปื้อนและเดินออกมาพร้อมกับชามก๋วยเตี๋ยวในมือ
เขา…ทำก๋วยเตี๋ยวเองเหรอ?
หลินเอิ้นมองไปที่โต๊ะอาหารโดยไม่รู้ตัว ซึ่งยังมีชามก๋วยเตี๋ยวและเครื่องเคียงสองอย่างด้วย
ดวงตาของเธอหยุดนิ่ง และในชั่วขณะหนึ่ง เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
และโบ มู่ฮันก็มองดูเธออย่างใจเย็นและพูดว่า “เข้ามากินข้าวสิ”
ดวงตาของหลินเอินสั่นไหว และหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็เดินไปที่โต๊ะอาหารแล้วนั่งลง
จริงๆ แล้ว เธอแต่งตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว และพร้อมจะออกไปข้างนอก เธอไม่ได้วางแผนจะกินอาหารเช้า เธอไม่คาดคิดว่าเมื่อลงไปข้างล่าง เธอจะได้กินอาหารเช้าที่ป๋อมู่ชานทำไว้เอง
เมื่อเห็นตะเกียบที่โบมู่หานส่งมาให้ หลินเอิ้นก็รับมาโดยไม่พูดอะไรสักคำ
และโบมู่ฮันก็ไม่มีเจตนาจะพูดอะไรกับเธอ เขาแค่นั่งตรงข้ามเธอและเริ่มกินอย่างสบายๆ
นี่คือบะหมี่ธรรมดาๆ ชามหนึ่ง เธอหยิบมาแค่สองชามแล้วก็ชิม รสชาติก็อร่อยอย่างไม่คาดคิด เธอมองโบมู่ฮันด้วยความประหลาดใจ แล้วถามว่า “เธอเรียนทำอาหารตั้งแต่เมื่อไหร่”
โบ มู่ฮันตอบอย่างเฉยเมยว่า “ฉันจะทำอย่างนั้นเสมอ”
เขาพูดเพียงเท่านี้และไม่ได้พูดอะไรอีก
หลินเอิ้นยกคิ้วขึ้นและไม่พูดอะไร
แม้ว่าพวกเขาจะแต่งงานกันมาแล้วสามปี แต่พวกเขาก็พบกันเพียงไม่กี่ครั้ง และไม่เคยมีครั้งไหนที่เขาต้องทำอาหาร ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่เธอไม่รู้
ทันใดนั้น ทั้งสองก็ทานอาหารเช้าเสร็จอย่างเงียบๆ โบมู่ฮันเช็ดมุมปากแล้วลุกขึ้นยืนทันที “ไปกันเถอะ ฉันจะพาเธอไป”
หลินเอินนำจานไปที่ครัวแล้วพูดว่า “ให้ฉันจัดการก่อน คุณไปก่อนได้เลย วันนี้ฉันไม่ไปบริษัท”
วันนี้เธอมีสิ่งอื่นที่ต้องทำ
ป๋อ มู่ฮั่นเหลือบมองเธอแล้วพูดอีกครั้ง “หลังจากความร่วมมือด้านเครื่องประดับแล้ว อย่าติดต่อกับฟู่ จิงเหนียนอีก”
ด้วยประโยคเพียงประโยคเดียว ความประทับใจเล็กๆ น้อยๆ ที่หลิน เอินเอินมีต่อเขาก็หายไปในทันที
เธอไม่ได้หยุดและไม่แม้แต่จะสนใจโบ มู่ฮันด้วยซ้ำ และเดินเข้าไปในครัว
โบมู่ฮันมองร่างนั้นในครัวอย่างเย็นชา สุดท้ายเขาก็ไม่พูดอะไรและเดินจากไปด้วยสีหน้าเย็นชา
หลังจากที่หลินเอินเก็บของแล้ว เธอก็เปลี่ยนเสื้อผ้าและออกไปข้างนอก
ครั้งนี้สถานที่ที่เธอจะไปนั้นค่อนข้างห่างไกล และเธอต้องใช้เวลาเดินทางด้วยรถยนต์เกือบสามชั่วโมง
หลังจากจอดรถแล้ว หลินเอินก็ลงจากรถทันที เมื่อมองไปยังอาคารอันโอ่อ่าตระการตาเบื้องหน้า สายตาของเธอสงบนิ่งอย่างยิ่ง เธอเดินเข้าไปอย่างช้าๆ
เพราะเธอนัดหมายไว้แล้ว เธอจึงเข้ามาได้อย่างสะดวกมาก ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังบริจาคเงิน 100 ล้านหยวนที่นี่ ซึ่งเป็นเงินบริจาคเพียงเล็กน้อย
ในไม่ช้า เธอก็ถูกเจ้าหน้าที่พาไปยังสถานที่เยี่ยมเยียนพิเศษ
ถูกต้องแล้วเธอมาเยี่ยมเพื่อนเก่าวันนี้
เธอเป็นญาติของเธอ ดังนั้นเธอจึงต้องเรียกเพื่อนเก่าคนนี้ว่า ป้า
เมื่อโจวหยาหลี่เห็นว่าหลินเอินเป็นคนเดินเข้ามา ดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจอย่างไม่สิ้นสุด ทำไมเธอถึงมาที่นี่ล่ะ
หรือว่าเธอจะทำอะไรแปลกๆ อีกครั้งและไม่มีอะไรที่เราทำได้เลย เราจึงต้องทดสอบเธออีกครั้งใช่ไหม?
โจวหยาหลี่ครุ่นคิดอยู่นาน แต่เธอไม่เข้าใจสิ่งที่หลินเอินกำลังพูดถึง ทว่าหลินเอินเดินเข้ามาหาเธอแล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตร “ป้า ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ”
ดวงตาของโจวหยาหลี่สั่นไหวเล็กน้อย ต้องมีใครสักคนแอบฟังอยู่แน่ๆ แน่นอนว่าเธอไม่กล้าเปิดเผยอะไร เธอเพียงแสร้งทำเป็นประหลาดใจแล้วพูดว่า “ใช่ ฉันไม่คิดว่าคุณจะมาหาฉัน คุณป้ามีความสุขมากจริงๆ”