by หลินเอินหวาดกลัวมากจนรีบถอยหลังไปสองก้าว แต่ถ้ายังถอยต่อไป เธอจะเข้าห้องนอนทันที ในตอนนี้ ใบหน้าของหลินเอินดูน่าเกลียดมาก
“โบ มู่ฮัน!” เธอเกรงว่าโบ มู่ฮันจะหมดสติไปแล้ว จึงรีบเรียกชื่อเต็มของเขาออกไปทันที เพราะกลัวว่าเขาจะทำอะไรโง่ๆ อีกครั้ง
หลังจากหย่าร้าง เขาก็กอดและจูบเธอ และเธอก็กังวลเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้มากจริงๆ…!
ณ จุดนี้ เธอไม่กล้าคิดอะไรต่อ แม้เธอจะเตือนตัวเองว่าอย่าหลงตัวเอง และโบมู่ชานเกลียดเธอมาก แต่เธอก็ไม่อาจปฏิเสธสิ่งที่โบมู่ชานทำกับเธอในช่วงเวลานี้
ถ้าคุณเกลียดเธอจริงๆ ทำไมคุณถึงต้องจูบเธอด้วย?
เมื่อเห็นป๋อมู่หานเดินเข้ามาใกล้อีกครั้ง สีหน้าของหลินเอินก็ยิ่งดูแย่ขึ้นเรื่อยๆ ทันใดนั้น เธอก็วิ่งเข้าไปในห้องนอน ปิดประตูให้สนิท และล็อคประตู
เท่านั้น……
หลังจากล็อคประตูแล้ว เธอก็รู้ว่ามีกุญแจอยู่หน้าประตูของเธอ
หลินเอิ้นขมวดคิ้ว พิงหลังกับประตู และดูน่าเกลียดมาก
“โบ มู่ฮัน ออกไปจากที่นี่! คุณไม่เป็นที่ต้อนรับที่นี่!”
ไอ้สารเลวนั่นได้กุญแจบ้านหรือลายนิ้วมือของเธอไปโดยที่เธอไม่ทันสังเกต และเธอยังไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร
ทำไมโบมู่ฮันถึงมีกุญแจล่ะ !
และอื่นๆอีกมากมาย
สีหน้าของหลินเอินดูเคร่งขรึมเล็กน้อย เธอให้กุญแจแก่คุณยาย ถ้าคุณยายอยากมาพบจริงๆ เธอก็มาได้
จะเป็นไปได้ไหมว่า…
ยายให้กุญแจกับโบมู่ฮันเหรอ?
แต่พอคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็ปฏิเสธทันที คุณยายไม่มีทางทำแบบนั้นแน่ ต่อให้โบมู่ฮันได้กุญแจมาจากคุณยายจริง ๆ ก็คงต้องเป็นกุญแจที่คุณยายเอาไปโดยที่คุณยายไม่รู้
คิ้วของหลิน เอิน ขมวดแน่นมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด และเธอหันหลังให้กับประตู เพราะกลัวว่าป๋อ มู่หานจะไขกุญแจออกไปข้างนอกแล้วเข้ามา
อย่างไรก็ตาม เพียงครู่เดียวหลังจากผ่านไป เธอก็ได้ยินเสียงเย็นชาและประชดประชันดังมาจากประตู “ฉันไม่เคยแตะต้องคุณเลยตลอดช่วงที่เราแต่งงานกัน และยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนนี้เลย”
หลินเอินขมวดคิ้วและไม่พูดอะไร เธอไม่รู้ว่าควรจะเชื่อคำพูดของชายคนนั้นหรือไม่
หลินเอินขยับตัวเล็กน้อยเมื่อไม่ได้ยินเสียงใดๆ ข้างนอก แม้จะไม่เห็นวี่แววของชายคนนั้นที่กำลังเดินเข้ามา เธอจึงรีบหยิบชุดนอนออกมาจากตู้เสื้อผ้าแล้วสวมทันที ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกปลอดภัยขึ้นมาทันที
หลังจากรออยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ยังไม่ได้รับคำตอบจากโบมู่หานว่าต้องการจะไป ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “วันนี้เธอมาทำอะไรที่นี่กันแน่”
“เปิดประตู” โบ มู่ฮันพูดเพียงสองคำสั้นๆ เท่านั้น และน้ำเสียงของเขาก็เย็นชาอย่างยิ่ง
หลินเอินเปิดประตูเข้าไปจริงๆ ทันใดนั้นเธอก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว และไม่กลัวป๋อมู่หานเลย เมื่อมองใบหน้าที่หม่นหมองเล็กน้อยของชายคนนั้น เธอจึงมองเขาอย่างเย็นชา “ถ้าเธอมีอะไรจะพูด ก็พูดออกมาเดี๋ยวนี้เลย แล้วออกไป!”
ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องความรู้หนังสือ หลินเอิ้นคงอยากจะดุผู้ชายคนนี้ตอนนี้
เส้นเลือดบนหน้าผากของป๋อมู่หานกระตุกขึ้นสองครั้ง ทันใดนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ข้าบอกให้เจ้าอยู่ห่างจากฟู่จิงเหนียน แต่เจ้ากลับไม่ฟังคำพูดของข้า แถมยังเข้าใกล้เขามากขึ้นเรื่อยๆ รู้ไหมว่าผลลัพธ์สุดท้ายจะเป็นอย่างไร”
น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชาไม่รู้จบ แต่หลินเอินก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย “ฉันอยู่คนเดียว ไม่มีใครสามารถคุกคามฉันได้ ฉันจะต้องกลัวอะไรล่ะ?”
เมื่อเห็นว่าใบหน้าของโบมู่หานดูหม่นหมองลงกว่าเดิม เธอจึงหัวเราะเยาะอีกครั้ง “อีกอย่าง สามปีที่ทุกข์ทรมานที่สุดของชีวิตฉันก็ผ่านไปแล้ว มีอะไรที่เลวร้ายไปกว่าชีวิตแบบนั้นอีกหรือ?”