by “อนิจจา… ไม่ว่ายังไง ผู้กำกับหลินก็ดูแตกต่างจากเมื่อก่อนมาก ๆ เลย ดูสิ ผู้กำกับหลินตอนนี้โดดเด่นมาก เธอไม่เพียงแต่สาวและสวยเท่านั้น แต่ยังมีพรสวรรค์มากอีกด้วย ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะมีผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้อยู่ในโลก!”
“ใช่ ใช่! ฉันเคยคิดว่าผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบคือผู้หญิงที่มาจากครอบครัวที่ร่ำรวย เป็นเจ้าหญิงตัวน้อย มีรูปร่างที่ดี สวย และมีทักษะพิเศษหนึ่งหรือสองอย่างซึ่งอาจเป็นเพราะความมั่งคั่งของครอบครัว แต่ตอนนี้… เมื่อพูดถึงประธานหลิน…”
เมื่อกล่าวเช่นนี้แล้ว เธอก็ไม่สามารถพูดต่อได้ และคนอื่นๆ ก็อดไม่ได้ที่จะพยักหน้าเห็นด้วย เพราะนี่คือความจริง!
“อ่า… ฉันอิจฉาผู้กำกับหลินจริงๆ เลย เธออายุยังน้อยและประสบความสำเร็จในอาชีพการงานมาก แถมยังมีบริษัทดีๆ อีกด้วย เธอมีเสื้อกั๊กเยอะแยะไปหมด แล้วคุณไม่คิดบ้างเหรอว่าดีไซน์เครื่องประดับชิ้นนี้มันเกี่ยวอะไรกับผู้กำกับหลิน”
“อ่า? ทำไมคุณถึงพูดอย่างนั้นล่ะ?”
ในอดีต มีคนมากมายอยากขุดฝิ่น กลุ่มป๋อกับกลุ่มฝูต่างก็ไม่ยอมล้าหลัง แต่สุดท้ายก็ล้มเหลว ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ไม่สามารถโน้มน้าวอีกฝ่ายให้ยอมร่วมมือได้ แต่ครั้งนี้ ผู้อำนวยการหลินและกลุ่มฝูกลับร่วมมือกับหัวหน้าฝิ่น ผู้อำนวยการหลินคิดว่านี่เป็นเครดิตของผู้อำนวยการหลินไม่ใช่หรือ?
เด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังพูดอยู่นั้นมีดวงตากลมโตที่กำลังกระพริบอยู่ ดูเฉลียวฉลาดเป็นพิเศษ คำพูดของเธอทำให้ทุกคนรู้สึกสะเทือนใจ หลายคนถึงกับสติแตกเพราะคำพูดของเธอ บางคนอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “เธอพูดถูก! ดูเหมือนว่ามันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ!”
“ฉันแค่รู้สึกว่ามันแปลกมาก ป๊อปปี้ไม่เคยให้หน้าใครเลย แล้วเธอจะให้หน้ากับผู้กำกับหลินได้ยังไง ผู้กำกับหลินไม่เก่งเท่าผู้กำกับฟู่และผู้กำกับป๋อ”
“หรือว่า… เป็นเพราะโชคชะตา? บางทีบอสป๊อปปี้กับซีอีโอหลินของเราอาจจะเข้ากันได้ดีกว่านี้ก็ได้นะ?”
“เรื่องนี้คงตัดออกไปไม่ได้หรอก แต่ฉันไม่คิดว่ามันจะง่ายขนาดนั้น ฉันยังสงสัยเลยว่าป๊อปปี้…” ณ จุดนี้ เด็กหญิงตัวน้อยใช้มือข้างหนึ่งประคองคางไว้และหยุดพูด
คนอื่นๆ มองเธอ เห็นได้ชัดว่ารอให้เธอพูดต่อ พอเห็นเธอคิดอยู่คนเดียว ก็มีใครบางคนอดไม่ได้ที่จะถามว่า “เธอกำลังสงสัยอะไร บอกฉันมา”
จู่ๆ เด็กหญิงก็กลับคืนสู่สติสัมปชัญญะ ดวงตาของเธอเป็นประกาย “เปล่า…ไม่มีอะไร ฉันแค่กำลังคิดอยู่ ฉันไม่รู้ว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร อ่า…มันเริ่มมืดแล้ว ฉันจะกลับบ้านก่อน เจอกันพรุ่งนี้~!”
หลังจากพูดจบ หญิงสาวก็เมินเฉยต่อสายตาแปลกๆ ของทุกคน คว้ากระเป๋าในมือแล้ววิ่งหนีไป เธอยังรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย ถ้าหากว่าป๊อปปี้เป็นผู้อำนวยการหลินจริงๆ การไม่เปิดเผยต่อสาธารณะก็หมายความว่าเธอไม่อยากเปิดเผยต่อสาธารณะ เธอเปิดเผยเรื่องนี้ออกมาอย่างกะทันหัน และหากผู้อำนวยการหลินรู้เรื่องนี้ เธอคงเดือดร้อนหนักแน่ ตอนนี้เธอหวาดกลัวและได้แต่ภาวนาในใจเงียบๆ… ภาวนาว่าผู้อำนวยการหลินจะไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้
สิ่งที่เธอพูดไปเมื่อกี้นี้ก็มีแนวทางอยู่บ้าง ใครจะรู้ บางคนอาจจะเริ่มคิดถึงเรื่องนี้แล้ว และเริ่มพูดคุยกันไปแล้วก็ได้…
สีหน้าของเด็กหญิงยิ่งตื่นตระหนกมากขึ้นเรื่อยๆ เธอควรทำอย่างไรดี
เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพยายามควบคุมอารมณ์ของเธอให้ดีที่สุด
–
ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา ฟู่จิงเหนียนและหลินเอินก็มาถึงเช่นกัน ระหว่างทาง ฟู่จิงเหนียนมองหาเรื่องน่าสนใจอยู่เรื่อย แต่ด้วยเรื่องของหลินโหยวชิง ตอนแรกเธอไม่สนใจ ตอนนี้เธออดไม่ได้ที่จะคุยกับฟู่จิงเหนียน