by ไห่หลิงคุกเข่าลงและถามลูกชายของเขาก่อนว่า “หยางหยางเชื่อฟังหรือเปล่า? คุณรบกวนลุงของคุณหรือไม่”
“หยางหยางเชื่อฟังมาก…แต่แม่ครับ หยางยังฉี่รดกางเกงของเขา”
เมื่อ Yangyang พูดเช่นนี้ สีหน้าของเขาก็เขินอายมาก
ไห่หลิง: “คุณฉี่ที่ไหน?”
“เตียงของลุง”
ไห่หลิง: “…”
“ลุงหลู่ซื้อเสื้อผ้าและกระโปรงใหม่ให้ฉันมากมาย น้องสาวของป้าฉันจะสวมกระโปรงในอนาคต”
ไห่หลิง: “…”
หลู่ตงหมิงช่วยลูกชายของเธอซื้อเสื้อผ้าและแม้กระทั่งซื้อกระโปรงด้วย
เส้นนี้หนาแค่ไหนในการซื้อกระโปรงให้เด็กน้อย?
หลู่ตงหมิงไม่ได้รู้สึกเขินอายเลย เขาเดินไปยื่นถุงใหญ่ใส่เสื้อผ้าใหม่ให้ไห่หลิง จากนั้นเขาก็หยิบหยางหยางขึ้นมาอีกครั้งแล้วพูดกับไห่หลิงว่า “ไปกันเถอะ ฉันจะพาคุณแม่และลูกไป” กลับ.”
ไห่หลิงเดินตามเขาไป “ฉันมาที่นี่ด้วยจักรยาน”
“คุณลู่ คุณใช้เงินไปกับเสื้อผ้าพวกนี้ไปเท่าไหร่ ฉันจะจ่ายคืนให้คุณ”
“ไม่จำเป็นหรอก มันไม่คุ้มเลย”
“ความต้องการ.”
ไห่หลิงยืนกรานที่จะจ่ายเงินคืนให้เขา
หลังจากที่หลู่ตงหมิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดว่า “ราคาเกือบสองพันหยวน คุณให้ฉันแค่หนึ่งพันห้าสิบหยวนก็ได้”
ไห่หลิงมองลงไปที่กระเป๋าใบใหญ่ในมือของเขา และเดาว่าหลูตงหมิงไม่รู้ว่าจะต่อรองราคาอย่างไร และปล่อยให้คนในร้านขายเสื้อผ้ากำหนดราคา เป็นเรื่องปกติที่จะซื้อกระเป๋าใบใหญ่อีกใบและใช้จ่ายเกือบสองพัน หยวน.
เธอเปิดถุงที่เธอใช้เก็บเงิน นับเงินได้หนึ่งหมื่นห้าร้อยหยวน จากนั้นยื่นให้หลู่ตงหมิง แล้วพูดว่า “คุณลู่ นี่คือเงินสำหรับซื้อเสื้อผ้า”
หลู่ตงหมิงถือหยางหยางด้วยมือเดียว หยิบเงินหนึ่งหมื่นห้าร้อยหยวนด้วยมือเดียว แล้วใส่ลงในกระเป๋ากางเกงโดยไม่นับ
หลังจากที่ทั้งสองคนเดินออกจากอาคารสำนักงาน หลู่ตงหมิงก็ถามอีกครั้ง: “คุณไม่จำเป็นต้องให้ฉันพาคุณกลับจริงๆเหรอ?”
“ไม่ ขอบคุณคุณลู่”
หลู่ตงหมิงวางหยางหยางลงแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นขับช้าลงแล้วช่วยหยางหยางสวมหมวกของเขา วันนี้ลมแรงนิดหน่อย”
“ฉันมีหมวกอยู่ในท้ายรถ”
ไห่หลิงถือถุงเสื้อผ้าใบใหญ่ในมือข้างหนึ่ง และมืออีกข้างถือกระเป๋าใบเล็กของลูกชายเธอ แล้วพูดกับลูกชายของเธอว่า: “หยางหยาง บอกลาลุงลู่เถอะ”
Yangyang โบกมือให้ Lu Dongming “ลาก่อนลุง Lu”
หลู่ตงหมิงยิ้มและโบกมือ “ลาก่อนหยางหยาง”
เขายืนอยู่ที่นั่นและเฝ้าดูไห่หลิงพาหยางหยางออกไป เขาไม่ได้เดินไปที่รถของเขาจนกระทั่งไห่หลิงขี่มอเตอร์ไซค์และขับหยางหยางออกไป
“ริง ริง ริง…”
โทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น
เมื่อเห็นว่าหมายเลขผู้โทรคือ Zhan Yin เขาจึงตอบขณะที่เดิน “Zhan Yin คุณไม่ได้อยู่ในการประชุมเหรอ?”
“ฉันอดไม่ได้ที่จะดื่มน้ำสักแก้ว คุณไม่ได้ส่งพี่สาวของฉันและ Yangyang กลับมาเหรอ?”
จริงๆ แล้ว Zhan Yin ยังอยู่ในออฟฟิศ เขาปฏิเสธที่จะยอมรับว่าเขากำลังนินทา เขามองลงไปที่หน้าต่างด้วยกล้องโทรทรรศน์ เมื่อเขาเห็นป้าของเขาขับรถ Yangyang ออกไปเพียงลำพัง เขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดถึงเพื่อนของเขา เขาแค่ไม่รู้คว้าโอกาสนี้ไว้
“ไห่หลิงมาที่นี่ด้วยจักรยาน เธอไม่ต้องการให้ฉันพาเธอไป ฉันก็ไม่ค่อยว่างเหมือนกัน ฉันต้องรีบไปที่โรงแรมกวานเฉิงเพื่อพบลูกค้า”
Zhan Yin ไม่มีอะไรจะพูด
“น้องสาวของคุณให้เงินฉันซื้อเสื้อผ้า”
Zhan Yin รู้สึกแย่และถามเขาว่า: “เงินอะไร”
“ฉันใช้เงินเกือบ 2,000 หยวนเพื่อซื้อเสื้อผ้าให้หยางหยาง แต่ฉันได้เงินคืนมาเพียง 1,500 หยวนเท่านั้น”
จ้านหยิน: “…คุณป้าเป็นห่วงเรื่องแต่งงานจนผมขาวก็เข้าท่า”
หลังจากพูดอย่างนั้น Zhan Yin ก็วางสาย
หลู่ตงหมิงวางสายโทรศัพท์แล้วพูดพึมพำ: “ทำไมคุณถึงพูดไร้สาระแบบนี้ล่ะ คุณมีภรรยาแล้ว จะได้ไม่ต้องเผชิญความกดดันจากพ่อแม่ในการแต่งงาน ฉันเวียนหัวเพราะความกดดันของแม่ คุณยังอยู่ พูดจาประชดประชัน ฉันหลงรักคุณจริงๆ” เพื่อนที่ไม่ดี”
จ้านหยิน:……