by ซู่เหมี่ยวหงโกรธมากจนยกมือขึ้นและเทจานขนมทั้งหมดลงบนใบหน้าของเกาหยูซา
ขนมหวานเลิศรสหล่นลงบนปกเสื้อ ขา และพื้นของเธอ…
ซู่เหมี่ยวหงกัดฟันแล้วถามว่า “ฉันจะถามคุณอีกคำถามสุดท้าย คุณจะย้ายออกไปวันนี้ไหม?”
“ป้า คุณเป็นโรคหัวใจ อย่าโกรธจนทำร้ายตัวเองสิ… ถ้าป้าไม่ชอบที่ฉันอยู่ที่นี่ ฉันจะย้ายออกไป” เกาหยูซาแสร้งทำเป็นว่า “แต่ถ้าคุณอยากให้ฉันออกจากเทียนเฉิง ฉันก็ทำไม่ได้จริงๆ แม้ว่าคุณจะขอให้ฉันย้ายไปอยู่บ้านเล็กๆ ในชนบท ไม่มีรถที่จะเดินทาง กินอาหารมังสวิรัติได้เท่านั้น และไม่มีคนรับใช้มาดูแลฉัน… ฉันก็รับได้ ตราบใดที่คุณให้ฉันอยู่กับเทียนเฉิง”
ซู่เหมี่ยวหงโกรธมาก “ทั้ว เจ้าจะไม่ไปใช่มั้ย? ใครก็ได้ ไล่นางออกไปที!!”
คนรับใช้ทั้งสองตกใจกลัวมากจนไม่กล้าปรากฏตัว…
“จิงเอ๋อร์? ไฉเอ๋อร์?” ซู่เหมี่ยวหงมองไปรอบ ๆ และเธอไม่คาดคิดว่าคนรับใช้ทั้งสองจะไม่ฟังเธอ เธอจ้องไปที่ชาเขียวใบเล็กตรงหน้าเธอ “คุณเก่งมากเลยนะ คุณอาศัยอยู่ที่นี่ได้ไม่กี่วันเท่านั้น แล้วคุณสามารถทำให้เราเชื่อฟังคุณได้งั้นเหรอ โอเค วันนี้ฉันจะไล่คุณออกไปเอง!”
ซู่เหมี่ยวหงยืนขึ้น เกาหยูซาหลั่งน้ำตาและคว้าเสื้อผ้าของเธอและขอร้อง “ป้า ฉันรู้ว่าคุณไม่ชอบฉัน ทำไมคุณไม่ตีฉันเพื่อระบายความโกรธของคุณล่ะ ถ้าไม่ได้ผล คุณสามารถตีฉันได้สิบครั้ง สิบครั้งก็ยังดี… ตราบใดที่คุณปล่อยให้ฉันอยู่กับเทียนเฉิง ฉันจะทำทุกอย่าง…”
“เกา ยูสะ คุณช่วยหยุดทำตัวน่าขยะแขยงแบบนี้ได้ไหม” จี้ซีโหรวก็ยืนขึ้นและเดินไปข้างหน้าพร้อมที่จะเข็นเธอไปในรถเข็น
เกาหยูซาวางมือของเธอลงบนที่วางแขน บังคับตัวเองให้ล้มไปข้างหน้ากับพื้น และคุกเข่าลงตรงหน้าพวกเขา
“ป้า พี่สาว เทียนเฉิงและฉันรักกันจริงๆ โปรดช่วยเราด้วย…” เกาหยูซาเองก็ก้มหัวให้พวกเขา
“คุณ คุณ…” ซู่เหมี่ยวหงไม่คาดคิดว่าคนๆ นี้จะแสดงอารมณ์ได้ถึงขนาดนี้ เขาถึงกับคุกเข่าลงและคำนับได้ “ถึงวันนี้จะหัวแตกก็เถอะ ยังไงก็ต้องออกจากเทียนเฉิง! โหรวโหรว!”
จี้ซีโหรวก้าวไปข้างหน้าทันทีและช่วยดึงบุคคลดังกล่าวขึ้นรถเข็น
แต่เกาหยูซาเหมือนแอ่งโคลน นอนอยู่บนพื้น และพูดว่า “ป้า พี่สาว อย่าทำแบบนี้…”
เกาหยูซาโบกอุ้งเท้าหมีทั้งสองข้างที่พันผ้าพันแผลไว้อย่างหนาแน่น ทำทีว่าตีพวกมันโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ และเล็บยาวของเธอก็ข่วนข้อมือและหลังมือของพวกมันอย่างตั้งใจ…
“เกา ยูสะ!” จี้ซีโหรวโกรธมากจริงๆ
เกาหยูซาโบกมืออย่างพอใจแล้วจับเท้าของจี้ซีโหรวไว้แน่น โดยทำเป็นร้องไห้ “ฉันรักเทียนเฉิงจริงๆ…”
ซูเหมี่ยวหงไม่สามารถดึงเกาอวี้ซาออกไปได้ เธอถอดเสื้อผ้าและผมของเกาหยูชาออก แต่เกาหยูชาไม่ยอมปล่อย
“คุณยังมีความละอายอยู่บ้างมั้ย?” ซู่เหมี่ยวหงโกรธมากจนตบไหล่เกาหยูซา
“ป้า คุณสามารถตีฉันจนตายได้เลย ตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันจะไม่ทิ้งเทียนเฉิง…”
ซู่เหมี่ยวหงต่อยและเตะเธอ และจี้ซีโหรวเองก็ไม่ยั้งมือเช่นกัน โดยต่อยและเตะเธอในรูปแบบต่างๆ กัน
“พวกคุณทำอะไรกันอยู่——”
ในขณะนี้ จี้ เทียนเฉิง ผู้ที่รีบวิ่งเข้าไปหลังจากได้ยินข่าว ได้ก้าวไปข้างหน้าทันที ผลักพ่อแม่และน้องสาวของเขาออกไป และช่วยชายผู้นั้นลงกับพื้นด้วยความปวดใจ
“ทำไมคุณเปียก ทำไมเสื้อผ้าคุณเปียก?” จี้ เทียนเฉิง รีบถอดเสื้อสูทของเขาออกและสวมให้เกา หยูซา เมื่อเห็นเธอสั่นเพราะความหนาวและผมของเธอยุ่งเหยิงจากการถูกตี เขาก็รู้สึกเหมือนหัวใจของเขาถูกกระชากออกทั้งเป็นและเขาก็หัวใจสลายมาก
“คุณทำอะไรกับเธอ ใครขอให้คุณมา”
“เทียนเฉิง ทำไมคุณถึงกลับมาล่ะ พรุ่งนี้คุณคงไม่ได้ไปพบกับหุ้นส่วนที่สำคัญมากคนหนึ่งหรอกใช่ไหม” จี้เทียนเฉิงอุ้มเกาหยูซาไว้บนโซฟา นางผลักจี้เทียนเฉิงออกไปและกล่าวว่า “อย่ากังวลเรื่องฉันเลย ฉันจะปล่อยให้พวกเขาต่อสู้เพื่อระบายความโกรธของพวกเขา… กลับมาเร็วๆ นี้”
“ตอนนี้เจ้าอยู่ในสภาพนี้แล้ว ยังต้องการให้ข้ากลับไปอีกหรือ? จิงเอ๋อร์กับไฉเอ๋อร์อยู่ที่ไหน?”
นี่เป็นครั้งแรกที่จี้เทียนเฉิงโกรธมากจนไม่อาจระงับความโกรธไว้ได้
จากนั้นจิงเอ๋อร์และไฉเอ๋อร์ก็กล้าที่จะปรากฏตัว คนหนึ่งเช็ดคราบชาบนรถเข็นอย่างรวดเร็ว และอีกคนหนึ่งเช็ดคราบชาบนร่างของเกาหยูสะ
“คุณไปไหนมา???” จี้ เทียนเฉิงโกรธมากจริงๆ เขาปล่อยให้ซาช่าดูแลและอยู่กับพวกเขาเพียงชั่วระยะเวลาหนึ่ง แต่เธอกลับเป็นแบบนี้? –
“อย่าโทษพวกเขา ฉันเองต่างหากที่ไม่ปล่อยพวกเขาออกไป พวกเขาต้องการแค่รับเงินเดือนเท่านั้น นอกจากนี้ ฉันยังต่อต้านการถูกตีมาก นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันถูกตี อย่ากังวล ป้าๆ และพี่สาวจะไม่ตีฉันจนตายหรอก พวกเขาแค่โกรธ ปล่อยให้พวกเขาระบายความโกรธของพวกเขาออกมา…”
“จี้ เทียนเฉิง คุณไม่ได้ยินเหรอว่าเธอกำลังพยายามปลูกฝังความขัดแย้ง?” จี้ซีโหรวโกรธมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะเกาหยูสะจงใจมองเธอด้วยสายตายั่วยุหลังจากที่เธอพูดจบ เธอโกรธมาก
“พอแล้ว——” จี้เทียนเฉิงไม่อยากฟังเธออีกต่อไป “คุณอาศัยความจริงที่ว่าคุณเป็นน้องสาวของฉันเพื่อมาที่นี่และตีฉันงั้นเหรอ ฉันเคยบอกคุณไหมว่าฉันรักเธอมากและเธอมีความสำคัญต่อฉันมาก——”
จี้เทียนเฉิงโกรธมาก เขาอุ้มเกาหยูซาขึ้นและวางเธอไว้บนรถเข็น จากนั้นบอกกับคนรับใช้ว่า “พาเธอลงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างล่างก่อน”
จิงเอ๋อรีบไปข้างหน้าและเข็นรถเข็น
“ยังไม่ได้กินข้าวเหรอ? รีบทำไม? ไม่เห็นเหรอว่าเสื้อผ้าเธอเปียก? อยากให้เธอเป็นหวัดหรือไง——”
จิงเอ๋อกลัวมาก จึงรีบวิ่งไปผลักเกาหยูสะเข้าไปในลิฟต์ที่มุมห้อง
“ไม่เป็นไรหรอกถ้าคุณทำให้เรื่องยากๆ กับฉัน แต่ทำไมคุณถึงมาทำให้เธอลำบากที่นี่ คุณเห็นรอยแผลบนร่างกายของเธอไหม เธอบาดเจ็บมากแล้ว แต่คุณยังตีเธออยู่อีกเหรอ”
แม้แต่เกาหยูซาที่อยู่บนชั้นสองยังได้ยินเสียงคำรามของจี้เทียนเฉิง เธอยกมุมปากขึ้นด้วยความภูมิใจมาก
ตั้งแต่วินาทีที่เธอรู้ว่าซู่เหมี่ยวหงและจี้ซีโหรวปรากฏตัว เธอก็อยากยั่วให้พวกเขาต่อสู้กัน เธอรู้ว่าไม่ว่าเธอจะใช้วิธีไหน เธอก็จะไม่แสร้งทำเป็นน่าสงสาร แม้ว่าเธอจะถูกตีไปบ้างเล็กน้อย แต่ก็ทำให้จี้เทียนเฉิงได้รับความรักที่ลึกซึ้งมากขึ้น และส่งเสริมให้การหมั้นหมายของพวกเขาก้าวหน้าขึ้น มันเป็นข้อตกลงที่ดีเกินไป!
ไอ้สองตัวนั้นคู่ควรที่จะสู้กับเธอได้ไหม? –
เมื่อเธอแต่งงานเข้าไปในตระกูลจี้ เธอจะมีโอกาสมากมายในการจัดการกับพวกเขา! –
เกา ยูสะ ยื่นมือออกไปเพื่อส่งสัญญาณให้คนรับใช้ไม่ให้ผลักเธอเข้าไปในห้อง เพราะเธอต้องการขึ้นไปดูสถานการณ์แล้วลงไปข้างล่าง
จี้ซีโหรวโกรธมากจนตาแดงหลังจากถูกพี่ชายตะโกนใส่ เธอไม่เคยคิดว่าพี่ชายของเธอจะหลงใหลและชอบเกายูสะมากขนาดนี้
ซู่เหมี่ยวหงยังโกรธมากขึ้นไปอีก เธอยกมือขึ้นและตบจี้เทียนเฉิงอย่างแรง
ไม่เพียงแต่จี้เทียนเฉิงเท่านั้น แต่จี้ซีโหรวเองก็ตกตะลึงเช่นกัน แม่ของพวกเขารักลูกชายคนนี้มากที่สุดเสมอมา แต่จี้เทียนกลับตีเขา…
ซู่เหมี่ยวหงรู้สึกไม่พอใจ จึงยกมือขึ้นอีกครั้งและตบหน้าจี้เทียนเฉิง ร่างกายของเธอสั่นด้วยความโกรธ
“เจ้าลูกชายจอมกบฏ เจ้าจะทำให้พวกเราโกรธจนแทบตายไม่ใช่หรือ ตอนนี้เจ้ามีปีกแล้ว แต่เจ้ายังกล้าทำเป็นเย่อหยิ่งต่อหน้าพวกเราอีกหรือ เจ้าปฏิบัติกับผู้หญิงคนนี้เหมือนสมบัติล้ำค่า แต่ในสายตาของพวกเรา เธอไม่มีค่าอะไรเลย!! เจ้ายังยืนกรานที่จะอยู่กับเธองั้นเหรอ เฮ้ เจ้ามีความสามารถที่จะปกป้องเธอได้สักครั้งหรือสองครั้ง ฉันจะดูว่าเจ้ามีความสามารถที่จะปกป้องเธอได้ตลอดชีวิตหรือเปล่า!! เธอแกร่งไม่ใช่เหรอ? ฉันจะตีเธอทุกครั้งที่เจอเธอ!!”